IJzerbemesting in de oceaan: is het verhogen van het ijzergehalte in de zee een duurzame oplossing voor klimaatverandering?

• Auteur:
• auteursnaam

  Quantumrun-prognose
• 3 oktober 2022

Samenvatting inzicht

Bij het onderzoeken van de rol van de oceaan bij de klimaatverandering testen wetenschappers of het toevoegen van ijzer aan zeewater organismen kan stimuleren die koolstofdioxide absorberen. Deze aanpak is weliswaar intrigerend, maar is misschien niet zo effectief als gehoopt vanwege het complexe evenwicht tussen mariene ecosystemen en zelfregulerende micro-organismen. De implicaties strekken zich uit tot het beleid en de industrie, met oproepen tot een zorgvuldige afweging van de gevolgen voor het milieu en de ontwikkeling van minder invasieve methoden voor koolstofvastlegging.

Oceaan ijzerbemesting context

Wetenschappers voeren experimenten uit op de oceaan door het ijzergehalte te verhogen om de groei van organismen die koolstofdioxide absorberen te stimuleren. Hoewel de onderzoeken in eerste instantie veelbelovend zijn, beweren sommige onderzoekers dat ijzerbemesting in de oceaan weinig effect zal hebben op het omkeren van de klimaatverandering.

De oceanen van de wereld zijn gedeeltelijk verantwoordelijk voor het in stand houden van het koolstofniveau in de atmosfeer, voornamelijk door fytoplanktonactiviteit. Deze organismen halen atmosferische koolstofdioxide uit planten en fotosynthese; degenen die niet worden gegeten, behouden koolstof en zinken naar de oceaanbodem. Fytoplankton kan honderden of duizenden jaren op de oceaanbodem blijven liggen.

Fytoplankton heeft echter ijzer, fosfaat en nitraat nodig om te groeien. IJzer is het op een na meest voorkomende mineraal op aarde en komt vanuit stof op de continenten in de oceaan terecht. Op dezelfde manier zinkt ijzer naar de zeebodem, waardoor sommige delen van de oceaan minder van dit mineraal bevatten dan andere. De Zuidelijke Oceaan heeft bijvoorbeeld een lager ijzergehalte en een lagere fytoplanktonpopulatie dan andere oceanen, ook al is deze rijk aan andere macronutriënten.

Sommige wetenschappers zijn van mening dat het stimuleren van de beschikbaarheid van ijzer onder water kan leiden tot meer mariene micro-organismen die koolstofdioxide kunnen opnemen. Onderzoek naar ijzerbemesting in de oceaan bestaat al sinds de jaren tachtig, toen mariene biogeochemicus John Martin op flessen gebaseerde studies uitvoerde die aantoonden dat het toevoegen van ijzer aan oceanen met een hoge voedingswaarde de fytoplanktonpopulaties snel deed toenemen. Van de 1980 grootschalige ijzerbemestingsexperimenten die werden uitgevoerd vanwege de hypothese van Martin, resulteerden er slechts twee in het verwijderen van koolstof die verloren was gegaan door de groei van diepzeealgen. De overige hadden geen effect of hadden vage resultaten.

Disruptieve impact

Onderzoek van het Massachusetts Institute of Technology benadrukt een cruciaal aspect van de ijzerbemestingsmethode in de oceaan: het bestaande evenwicht tussen mariene micro-organismen en mineraalconcentraties in de oceaan. Deze micro-organismen, die van cruciaal belang zijn bij het onttrekken van koolstof aan de atmosfeer, vertonen een zelfregulerend vermogen, waardoor de oceaanchemie wordt aangepast om aan hun behoeften te voldoen. Deze bevinding suggereert dat het eenvoudigweg verhogen van het ijzergehalte in de oceanen het vermogen van deze microben om meer koolstof vast te leggen niet significant zal vergroten, omdat ze hun omgeving al optimaliseren voor maximale efficiëntie.

Regeringen en milieuorganisaties moeten rekening houden met de ingewikkelde relaties binnen oceanische systemen voordat ze grootschalige geo-engineeringprojecten zoals ijzerbemesting implementeren. Hoewel de aanvankelijke hypothese suggereerde dat het toevoegen van ijzer de koolstofvastlegging drastisch zou kunnen verhogen, is de realiteit genuanceerder. Deze realiteit vereist een meer alomvattende aanpak van de beperking van de klimaatverandering, waarbij rekening wordt gehouden met de rimpeleffecten op mariene ecosystemen.

Voor bedrijven die op zoek zijn naar toekomstige technologieën en methoden om de klimaatverandering te bestrijden, onderstreept het onderzoek het belang van een grondig ecologisch inzicht. Het daagt entiteiten uit om verder te kijken dan eenvoudige oplossingen en te investeren in meer op ecosystemen gebaseerde benaderingen. Dit perspectief kan innovatie bevorderen bij het ontwikkelen van klimaatoplossingen die niet alleen effectief maar ook duurzaam zijn.

Implicaties van oceaanijzerbemesting

Bredere implicaties van oceaanijzerbemesting kunnen zijn: 

• Wetenschappers blijven experimenten met ijzerbemesting uitvoeren om te testen of het de visserij kan revitaliseren of kan werken aan andere bedreigde mariene micro-organismen. 
• Sommige bedrijven en onderzoeksorganisaties blijven samenwerken aan experimenten die proberen ijzerbemestingsschema's in de oceaan uit te voeren om koolstofkredieten te verzamelen.
• Het publiek bewust maken van en zorgen maken over de gevaren voor het milieu van experimenten met ijzerbemesting in de oceaan (bijv. algenbloei).
• Druk van mariene natuurbeschermers om alle grootschalige ijzerbemestingsprojecten permanent te verbieden.
• De Verenigde Naties stellen strengere richtlijnen op over welke experimenten op de oceaan zijn toegestaan ​​en hoe lang ze duren.
• Toegenomen investeringen door overheden en particuliere sectoren in marien onderzoek, leidend tot de ontdekking van alternatieve, minder invasieve methoden voor koolstofvastlegging in oceanen.
• Verbeterde regelgevingskaders door internationale instanties, die ervoor zorgen dat activiteiten op het gebied van oceaanbemesting in lijn zijn met de mondiale normen voor milieubescherming.
• Ontwikkeling van nieuwe marktmogelijkheden voor technologieën voor milieumonitoring, nu bedrijven proberen te voldoen aan strengere regels voor oceaanexperimenten.

Vragen om te overwegen

• Welke andere gevolgen kunnen het gevolg zijn van het uitvoeren van ijzerbemesting in verschillende oceanen?
• Hoe zou ijzerbemesting anders het zeeleven kunnen beïnvloeden?