ایمونوتراپی سرطان چیست؟

ایمونوتراپی زمانی است که بخش هایی از سیستم ایمنی فرد بیمار برای مبارزه با بیماری و عفونت، در این مورد سرطان، استفاده می شود. این کار با تحریک سیستم ایمنی برای کار بیشتر یا دادن اجزای سیستم ایمنی برای مبارزه با بیماری یا عفونت انجام می شود.

دکتر ویلیام کولی کشف کرد که عفونت پس از جراحی به نظر می رسد به برخی از بیماران سرطانی کمک کند. او بعداً سعی کرد بیماران سرطانی را با آلوده کردن آنها به باکتری درمان کند. این اساس ایمونوتراپی مدرن است، اگرچه اکنون ما بیماران را آلوده نمی کنیم. ما سیستم ایمنی بدن آنها را با استفاده از روش های مختلف فعال می کنیم یا به سیستم ایمنی آنها ابزارهایی برای مبارزه می دهیم.

برخی از انواع ایمونوتراپی سرطان سیستم ایمنی را به طور کلی تقویت می کنند، در حالی که برخی دیگر از سیستم ایمنی برای حمله مستقیم به سلول های سرطانی استفاده می کنند. محققان موفق شده‌اند راهی بیابند تا سیستم ایمنی بدن سلول‌های سرطانی را در بدن تشخیص دهد و پاسخ آن را تقویت کند.

سه نوع ایمونوتراپی سرطان وجود دارد: آنتی بادی های مونوکلونال، واکسن های سرطان و ایمونوتراپی های غیر اختصاصی. ترفند ایمونوتراپی سرطان این است که بفهمیم کدام آنتی ژن روی سلول سرطانی است یا کدام آنتی ژن با سرطان یا سیستم ایمنی درگیر است.

انواع ایمونوتراپی و کاربردهای سرطان آنها

آنتی بادی های مونوکلونال ساخته دست بشر یا مهندسی شده از گلبول های سفید خون بیمار هستند و برای هدف قرار دادن سیستم ایمنی یا آنتی بادی های خاص روی سلول های سرطانی استفاده می شوند.

اولین قدم در ساخت آنتی بادی های مونوکلونال، شناسایی آنتی ژن مناسب برای هدف است. این در مورد سرطان دشوار است زیرا آنتی ژن های زیادی در آن دخیل هستند. برخی از سرطان‌ها نسبت به آنتی‌بادی‌های مونوکلونال نسبت به سایرین انعطاف‌پذیرتر هستند، اما از آنجایی که آنتی‌ژن‌های بیشتری با انواع خاصی از سرطان‌ها مرتبط می‌شوند، آنتی‌بادی‌های مونوکلونال مؤثرتر می‌شوند.

دو نوع آنتی بادی مونوکلونال وجود دارد. اولین مورد آنتی بادی های مونوکلونال کونژوگه است. اینها ذرات رادیواکتیو یا داروهای شیمی درمانی متصل به آنتی بادی دارند. آنتی بادی سلول سرطانی را جستجو می کند و به آن می چسبد، جایی که دارو یا ذره می تواند مستقیماً تجویز شود. این روش درمانی نسبت به روش های سنتی شیمی درمانی یا رادیو اکتیو کمتر مضر است.

نوع دوم آنتی بادی های مونوکلونال برهنه هستند و همانطور که از نامشان پیداست هیچ داروی شیمی درمانی یا مواد رادیواکتیو به آنها متصل نیست. این نوع آنتی بادی به تنهایی کار می کند، اگرچه آنها همچنان به آنتی ژن های سلول های سرطانی و همچنین سایر سلول های غیر سرطانی یا پروتئین های شناور آزاد متصل می شوند.

برخی از آنها با عمل به عنوان نشانگری برای سلول های T در هنگام اتصال به سلول های سرطانی، پاسخ ایمنی را تقویت می کنند. برخی دیگر با هدف قرار دادن نقاط بازرسی سیستم ایمنی، سیستم ایمنی را به طور کلی تقویت می کنند. نمونه ای از آنتی بادی های مونوکلونال برهنه (NmAbs) داروی "Alemtuzumab" ساخته شده توسط Campath است. آلمتوزوماب برای بیماران مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن (CLL) استفاده می شود. آنتی بادی ها آنتی ژن CD52 را روی لنفوسیت ها از جمله سلول های سرطان خون هدف قرار می دهند و سلول های ایمنی بیماران را برای تخریب سلول های سرطانی جذب می کنند.

واکسن‌های سرطان، شکل دیگری از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال، پاسخ ایمنی به ویروس‌ها و عفونت‌هایی را که می‌توانند منجر به سرطان شوند، هدف قرار می‌دهند. با استفاده از اصول یکسان یک واکسن معمولی، تمرکز اولیه واکسن های سرطان این است که بیشتر از یک اقدام درمانی به عنوان یک اقدام پیشگیرانه عمل کنند. واکسن های سرطان مستقیماً به سلول های سرطانی حمله نمی کنند.

واکسن‌های سرطان مانند واکسن‌های معمولی عمل می‌کنند و سیستم ایمنی را تحریک می‌کنند، اما با واکسن سرطان، سیستم ایمنی بدن به سمت حمله به سلول‌های سرطانی که توسط ویروس ایجاد می‌شوند هدف قرار می‌گیرد تا خود ویروس.

مشخص است که برخی از گونه‌های ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) با سرطان‌های دهانه رحم، مقعد، گلو و برخی سرطان‌های دیگر مرتبط هستند. علاوه بر این، افراد مبتلا به هپاتیت مزمن B (HBV) در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان کبد هستند.

گاهی اوقات، برای ایجاد یک واکسن سرطان برای HPV، به عنوان مثال، یک بیمار که به ویروس پاپیلومای انسانی آلوده شده است، نمونه ای از گلبول های سفید خون خود را خارج می کند. این سلول‌ها در معرض مواد خاصی قرار می‌گیرند که با وارد شدن مجدد به سیستم ایمنی بیمار، پاسخ ایمنی افزایش می‌یابد. واکسنی که به این ترتیب ایجاد می‌شود، مختص فردی است که گلبول‌های سفید از او گرفته شده است. این به این دلیل است که گلبول‌های سفید خون با DNA فرد کدگذاری می‌شود و به واکسن اجازه می‌دهد تا به طور کامل در سیستم ایمنی بدن او یکپارچه شود.

ایمونوتراپی های غیر اختصاصی سرطان مستقیماً سلول های سرطانی را هدف قرار نمی دهند، بلکه کل سیستم ایمنی را تحریک می کنند. این نوع ایمونوتراپی عموماً از طریق سیتوکین ها و داروهایی انجام می شود که نقاط بازرسی سیستم ایمنی را هدف قرار می دهند.

سیستم ایمنی از نقاط بازرسی استفاده می کند تا از حمله به سلول های طبیعی یا خود سلولی در بدن جلوگیری کند. از مولکول‌ها یا سلول‌های ایمنی که فعال یا غیرفعال می‌شوند برای شروع یک پاسخ ایمنی استفاده می‌کند. سلول‌های سرطانی می‌توانند توسط سیستم ایمنی مورد توجه قرار نگیرند، زیرا می‌توانند آنتی‌ژن‌های خاصی داشته باشند که از سلول‌های خود تقلید می‌کنند تا سیستم ایمنی به آنها حمله نکند.

سیتوکین ها مواد شیمیایی هستند که برخی از سلول های سیستم ایمنی می توانند ایجاد کنند. آنها رشد و فعالیت سایر سلول های سیستم ایمنی را کنترل می کنند. دو نوع سیتوکین وجود دارد: اینترلوکین و اینترفرون.

اینترلوکین ها به عنوان یک سیگنال شیمیایی بین گلبول های سفید عمل می کنند. اینترلوکین 2 (IL-2) به رشد و تقسیم سریعتر سلول های سیستم ایمنی کمک می کند، با افزودن بیشتر یا تحریک سلول های IL-2 می تواند پاسخ ایمنی و میزان موفقیت در برابر سرطان های خاص را افزایش دهد.

اینترفرون به بدن در مقاومت در برابر ویروس ها، عفونت ها و سرطان ها کمک می کند. آنها این کار را با تقویت توانایی سلول های ایمنی خاص برای حمله به سلول های سرطانی انجام می دهند و ممکن است رشد سلول های سرطانی را کاهش دهند. استفاده از اینترفرون برای سرطان هایی مانند لوسمی سلول مویی، لوسمی مزمن میولوژن (CML)، انواع لنفوم، سرطان کلیه و ملانوم تایید شده است.

چه چیزی در تحقیقات ایمونوتراپی سرطان جدید است؟

خود ایمونوتراپی حتی با کاربرد آن در درمان سرطان، رشته جدیدی نیست. اما همانطور که تحقیقات بیشتری در مورد علت سرطان و چگونگی تشخیص بهتر آن انجام می شود، بهتر می توانیم دفاعی در برابر این بیماری داشته باشیم و با آن مقابله کنیم.

بسیاری از شرکت های داروسازی در حال تولید داروهایی برای مبارزه با سرطان هستند. اگرچه در مرحله برنامه ریزی (به دلایل امنیتی) چیز زیادی در مورد داروها گفته نشده است، اما آزمایشات بالینی برای داروهایی وجود دارد که ثابت شده است در درمان سرطان موثر هستند. یکی از این داروها، درمان با سلول T CAR (گیرنده آنتی ژن کایمریک)، یک آنتی بادی مونوکلونال است که برای درمان لوسمی لنفوبلاستیک حاد استفاده می شود.

این درمان از سلول‌های تی جمع‌آوری‌شده از خون بیمار استفاده می‌کند و آنها را به‌طور ژنتیکی مهندسی می‌کند تا گیرنده‌های خاصی روی سطح، گیرنده‌های آنتی ژن کایمریک تولید کنند. بیمار با گلبول های سفید اصلاح شده تلقیح می شود که سپس سلول های سرطانی را با یک آنتی ژن خاص از بین می برند.

دکتر SA Rosenberg به Nature Reviews Clinical Oncology گفت که درمان با سلول T CAR می تواند به یک درمان استاندارد برای برخی از بدخیمی های سلول B تبدیل شود. بیمارستان کودکان فیلادلفیا آزمایشاتی را برای لوسمی و لنفوم با استفاده از درمان با سلول T CAR انجام داد. تمام علائم سرطان در 27 نفر از 30 بیمار ناپدید شد، 19 نفر از این 27 بیمار در حال بهبودی بودند، 15 نفر دیگر درمان نمی‌شوند و 4 نفر از افراد به دریافت سایر اشکال درمانی ادامه می‌دهند.

این یک درمان بسیار موفق را نشان می‌دهد، و با چنین میزان بهبودی بالایی، می‌توانید منتظر دیدن درمان‌های سلول T CAR (و سایر موارد مشابه) در آینده باشید. دکتر کریستال مکال از موسسه ملی سرطان (NCI) می گوید: درمان با سلول T CAR «بسیار قوی تر از هر چیزی است که می توانیم به آن دست یابیم [با در نظر گرفتن سایر اشکال ایمونوتراپی]».

دکتر لی از NCI می‌گوید که «یافته‌ها قویاً نشان می‌دهند که درمان با سلول T CAR پلی مفید برای پیوند مغز استخوان برای بیمارانی است که دیگر به شیمی‌درمانی پاسخ نمی‌دهند». با توجه به اینکه علائم درمان با آنتی بادی مونوکلونال کمتر از شیمی درمانی است، به نظر می رسد که روش درمانی مناسب تر و کمتر مخرب باشد.

سرطان ریه در مقایسه با سرطان سینه 15 درصد، نرخ بقای کم تقریباً 5 درصد در طول 89 سال دارد. نیولوماب دارویی است که برای درمان سرطان ریه سلول غیر کوچک و ملانوم استفاده می شود. این آزمایش بر روی یک گروه 129 نفری مبتلا به سرطان ریه انجام شد.

شرکت کنندگان دوزهای 1، 3 یا 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن نیولوماب را تا 96 ماه تجویز کردند. پس از 2 سال درمان، میزان بقا 25 درصد بود، افزایش خوبی برای سرطان کشنده ای مانند سرطان ریه. Nivolumab همچنین برای افراد مبتلا به ملانوم مورد آزمایش قرار گرفت و آزمایش‌ها نشان داد که میزان بقا از 0٪ طی سه سال بدون درمان به 40٪ با استفاده از Nivolumab افزایش یافته است.

این دارو گیرنده آنتی ژن PD-1 را روی گلبول های سفید مسدود می کند تا سلول های سرطانی با آن تعامل نداشته باشند. این امر تشخیص سرطان و دفع آن را برای سیستم ایمنی آسانتر می کند. در طول آزمایش‌ها مشخص شد که افراد دارای آنتی‌بادی PD-L1 به آن‌هایی که فاقد آنتی‌بادی بودند پاسخ دادند، اگرچه هنوز دلیل پشت آن مشخص نیست.

ایمونوتراپی DNA نیز وجود دارد که از پلاسمیدهای سلول های فرد آلوده برای ساخت واکسن استفاده می کند. هنگامی که واکسن به بیمار تزریق می شود، DNA سلول های خاصی را برای انجام یک کار خاص تغییر می دهد.