Αυτό το yonderfolk είναι ένα βιβλίο

«Ένα δάσος στη Νορβηγία μεγαλώνει. Σε 100 χρόνια θα γίνει ανθολογία βιβλίων. Κάθε χρόνο, ένας συγγραφέας συνεισφέρει ένα κείμενο που θα κρατηθεί υπό εμπιστοσύνη, αδημοσίευτο, μέχρι το 2114».

Αν ήταν ποτέ καιρός να ξεσκονίσετε αυτό το άβολα αυτοβιογραφικό χειρόγραφο, η Σκωτσέζα καλλιτέχνις Katie Paterson μόλις σας το χάρισε. του Πάτερσον Έργο Μελλοντικής Βιβλιοθήκης, το οποίο θα στεγαστεί στη Νέα Δημόσια Βιβλιοθήκη Deichmanske, στο Όσλο, που ξεκίνησε τον περασμένο Αύγουστο. Είναι το είδος της ελευθερίας που θα μπορούσε να τρελάνει έναν λογοτέχνη. Ένα χειρόγραφο οποιουδήποτε είδους ή μήκους, που θα εκδοθεί έναν αιώνα από τότε. Μια λυγερή 75χρονη, η Μάργκαρετ Άτγουντ πιθανότατα δεν θα ζήσει για να διαβάσει μια κριτική για αυτό το έργο. Ο συνεργάτης του 2014 επέλεξε, κάπως συντηρητικά, να δημιουργήσει μια σύντομη ιστορία για το εναρκτήριο έργο.

Αν και το κοινό και το φυσικό σπίτι (το αρχείο του Όσλο δεν θα ολοκληρωθεί μέχρι το 2018) αυτών των έργων δεν υπάρχουν ακόμη, το έργο βασίζεται στο εδώ και τώρα, στα 1000 δέντρα που έχουν φυτέψει ο Paterson και το Future Library Trust για την πηγή του χαρτί στα οποία θα τυπωθούν τα έργα. «Η φύση, το περιβάλλον [βρίσκεται] στον πυρήνα της – και περιλαμβάνει την οικολογία, τη διασύνδεση των πραγμάτων, αυτών που ζουν τώρα και ακόμα στο μέλλον. Αμφισβητεί την τρέχουσα τάση να σκεφτόμαστε σε σύντομες εκρήξεις χρόνου, να παίρνουμε αποφάσεις μόνο για εμάς που ζούμε τώρα». Ο Paterson εκτιμά ότι αυτό είναι αρκετό για περίπου 3000 ανθολογίες.

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της κλίμακας αυτού του έργου είναι η πολλαπλότητα των πιθανών αλληλεπιδράσεων και ερμηνειών. Θα μας έχει μείνει αρκετό δάσος σε 100 χρόνια από τώρα για να δικαιολογήσουμε τη θανάτωση 1000 για κάτι που μπορεί να είναι μέχρι τότε ένα καινοτόμο αντικείμενο; Πώς θα είναι η ανθολογία σε 50 χρόνια; Πώς θα επηρεάσει ο κύκλος εργασιών των γενεών τη διαδικασία επιλογής; Ως William Gibson (του Neuromancer και «άνισα κατανεμημένη» συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης φήμη) μας υπενθυμίζει, «αυτό που σκεφτόμαστε για τους κατοίκους της Βικτώριας δεν μοιάζει καθόλου με αυτό που σκέφτονταν οι Βικτωριανοί για τον εαυτό τους. Θα ήταν εφιάλτης για αυτούς.