Kwantumrun

BEELDKREDIET: Kwantumrun

Europa, Fort Groot-Brittannië: WWIII Climate Wars P5

David Tal, uitgever, futurist
@DavidTalWrites
LinkedIn

Tue, 09 / 15 / 2020 - 12: 58

2045, Londen, Engeland

"Bestellen! Bestellen!" De voorzitter van het Lagerhuis eiste. "Dhr. Brownlow, dit is de laatste keer. Rustig maar, kerel."

Goed, hij wil dat ik weer ga zitten. Ga je gang, bel de stemming. Dit is een travestie. Een verraad. De Unionisten, verdomme, ze zijn omgekocht.

'De ja's aan de rechterkant, 277. De nee's aan de linkerkant, 280.SDus de nee's hebben het. De nee's hebben het. Ontgrendelen!" De stemopnemers deden een stap achteruit, keerden daarna terug naar hun plaatsen op de Kamerbanken. 'Motie van orde, meneer Stephen Brownlow.'

Een bulderend gejuich barstte los van mijn medeoppositieleden toen ik opstond en de oppositiepostbus naderde. Mijn woede was gericht op slechts één vrouw.

"Mvr. Eldridge, dus jij en je liberaal-democraten hebben vandaag een overwinning behaald. Wat een verrassing. Ik vraag me af hoeveel slaapkamerbedankjes je hebt moeten doen om die af te trekken.'

Het huis explodeerde in chaos. Woedende beledigingen en laster van andere parlementsleden vlogen mijn kant op. Maar ze raakten me niet in het minst. Niets dat deze liberale mondademers zeiden droeg enig gewicht. Ze zijn allemaal blind voor het komende gevaar.

"Bestellen! Bestellen!" Het Huis negeerde de Spreker terwijl het gejoel luider werd. "Bestellen! Bestellen! Ik zweer dat ik u persoonlijk de zaal uit zal gooien. Bestellen! Bestellen! Bestellen!"

Het Huis kwam lang genoeg tot rust zodat de Spreker zijn aandacht weer op mij kon richten. "Dhr. Brownlow, dat was schandalig! U hebt niet het recht om op die manier met onze premier te spreken. Verachtelijk! Je zou moeten-"

“Laat me je vertellen wat verachtelijk is: de acties van dit Huis en de regerende regering, dat is verachtelijk! Hun totale minachting voor de veiligheid van het Britse volk en hun voortbestaan als soevereine staat, dat is verachtelijk!”

De beledigingen van de parlementsleden werden in de commotie niet meer te onderscheiden.

'Je zegt dat je het Verenigd Koninkrijk vertegenwoordigt, maar de realiteit is dat jullie allemaal een stel dwazen en verraders zijn, jullie allemaal! Je hebt je laten verblinden door je liberale gevoeligheden voor de grimmige realiteit van onze tijd." Mijn oppositieleden brulden instemmend. "Ons land leeft op het scherp van de snede en ik zal verdoemd zijn als..."

“Dit is een democratie!” Premier Eldridge gromde over het lawaai heen. “Deze regering zal niet toestaan dat je ons terug sleept naar de middeleeuwen. Zolang de mensen van deze geweldige natie ons kiezen om hen te leiden, zullen we tegen u en uw gewelddadige, onverdraagzame ideologie staan.” De regerende parlementsleden kwamen overeind en juichten.

'Wat jij onverdraagzaam noemt, noem ik patriottisch. Ik hou van mijn land. En je zou liever hebben dat het wegrotten onder het gewicht van vluchtelingen die niets anders doen dan onze schatkist leegpompen en misdaad naar onze straten brengen. De mensen hebben genoeg van je kortzichtigheid en de volgende keer dat we over dit wetsvoorstel stemmen, zal ik je eronder begraven!”

Beide zijden van de zaal kwamen overeind en ruilden weerhaken door het gangpad met steeds toenemende octaven, een symfonie van woede.

"Bestellen! Bestellen!"

Ik draaide me op mijn zij. "Kom op iedereen. We zijn hier klaar. Laten we met onze boodschap de straat op gaan!” De oppositieleden kwamen uit hun banken en volgden mij toen ik hen de kamer uit leidde.

"Bestellen! Bestellen! Meneer Brownlow, ik heb deze zitting van het Huis niet verdaagd. Bestellen!" De protesten van de Spreker weergalmden achter ons.

Terwijl we door de gang liepen, voegde David Hillam, mijn schaduw-vicepremier, zich bij me, zijn gezicht serieus, zijn marineblauwe pak op maat van een T-shirt. 'Theo, het spijt me. De Unionisten hebben ons afgelopen dinsdag hun woord gegeven. Ik weet niet hoe Eldridge bij hen is gekomen.'

“Het maakt niet uit. Dat is het dichtst bij dat we ooit zijn gekomen. De volgende keer zijn we niet meer afhankelijk van achterkamertjesdeals. Heeft Roger de scrum voorbereid?”

"De verslaggevers wachten buiten op de trap op je."

We verlieten de hoofdingang van het Parlement en trouw aan zijn woord, waren de trappen samengekomen met verslaggevers die wachtten om toe te slaan. Ze riepen mijn naam en riepen vragen vanachter de rij bewakers. Ik haastte me naar het podium en keek naar de menigte, terwijl mijn medeoppositieleden achter me aanliepen tegen een muur van steun.

“Voordat ik vragen stel, wil ik aankondigen dat de Fortress Britain Bill, verdedigd door onze United Britain Party, met de steun van de conservatieven, er niet in is geslaagd om door het Huis te worden aangenomen. Hoewel sommigen van jullie dit misschien een nederlaag noemen, is de realiteit dat we slechts met de kleinste marge verloren. Waar we vorig jaar met meer dan vijftig stemmen verloren, kwamen we dit jaar met slechts drie stemmen aan de overwinning. De mensen van dit land worden wakker. De volgende keer dat we dit wetsvoorstel in stemming brengen, zullen we het niet alleen aannemen, maar zullen we eindelijk de instrumenten hebben om ons land te beschermen tegen de groeiende dreiging vanuit Europa en van binnen onze eigen grenzen .

'Voor degenen onder u die vanuit huis kijken, kijk eens rond. Spanje, Italië, Griekenland en heel Zuid-Europa zijn overspoeld met vluchtelingen uit de mislukte staten Noord-Afrika en het Midden-Oosten. En met hen hebben we de opkomst gezien van gewelddadige misdaad en militante islam, plagen die dreigen af te slachten wat er nog over is van de Europese Unie. Zelfs met de United E7 Naval Defense is de schade al aangericht.” De woorden kwamen nauwelijks van mijn lippen of ik voelde een ongemakkelijke beweging in het publiek. Een grote menigte jongeren, gekleed in zwarte hoodies, liep naar de media-scrum en drong zich door degenen die zich verzamelden om te luisteren.

“Het enige baken van hoop van wat ooit een verenigd Europa was, het enige land dat zichzelf heeft beschermd tegen de volle gevolgen van de vluchtelingeninvasie, en het ergste dat klimaatverandering zou kunnen opbrengen, is ons Verenigd Koninkrijk. We kunnen ons nog voeden. We kunnen nog steeds onze lichten aanhouden. En we kunnen onze economie nog steeds laten groeien om de nieuwe leiders van deze wereld te zijn. Maar alleen-”

“Weg met de fascisten!” de jongeren begonnen te zingen. Een zwerm bewakers stormde naar voren, omsingelde hen en duwde de verslaggevers opzij. Twee politiedrones vlogen over de chanters en hielden de commotie elektronisch in de gaten.

Nooit iemand die een kans voorbij liet gaan, wees ik naar de groep. “Maar alleen als we alle illegalen en herrieschoppers van onze kusten deporteren; alleen als we onze grenzen voor eens en voor altijd sluiten. Alleen als we Groot-Brittannië kiezen voor de Britten-"

Schoten gelost. Twee agenten vielen. De groep jongeren klauterde alle kanten op, terwijl twee door de kring van agenten in mijn richting stormden. De verslaggevers vluchtten weg van het toneel toen ik me naar mijn team wendde en schreeuwde: "Ga terug naar het gebouw!"

“Allahu Akbar!” gonsde door mijn hoofd. Dat is het laatste dat ik me herinner.

***

Hillam liep mijn ziekenhuiskamer binnen. Mijn vrouw was net vertrokken nadat ze weigerde me meer informatie over mijn team te geven. "Ik denk dat je het beste kunt wachten tot David hier is,"zei ze, alsof het me op de een of andere manier minder angstig zou maken.

'Theo, ik kwam hier zodra Sandra me vertelde dat je wakker was.' Hillam naast mijn bed. Een opgezwollen gehecht litteken liep nu over de linkerkant van zijn voorhoofd tot aan zijn oor. 'Ik ben blij je wakker te zien. Er was sprake dat je in een langdurige coma zou kunnen raken. Je hebt veel bloed verloren."

“Ik heb geluk-De verbonden hechtingen in mijn nek trokken terwijl ik probeerde te praten, waardoor het pijnlijk werd om op normaal volume te praten. "Het team," Ik fluisterde,"wat is er gebeurd?"

"Leo, Conall, Evie, Harvey, Grace en Rupert, ze zijn weg. Allemaal weg." Hillam pauzeerde. 'Ik zal ervoor zorgen dat je hun graven bezoekt als je toestemming hebt gekregen voor thuiszorg. De rest van het team was in de war, maar we redden het.

"Laat Wally ook een bezoek plannen aan elk van hun families." Te veel emoties kookten in mij. "Wie waren zij?"

“De meeste kinderen met capuchon waren Britten met anarchistische voorkeuren. De twee die de politielijn doorbraken waren jonge Tsjetsjenen die illegaal onze grenzen binnenkwamen. Wij weten niet hoe."

Ik keek door mijn bed en staarde naar het vlakke oppervlak waar mijn linkeronderbeen had moeten zijn, alsof het op de een of andere manier een antwoord zou geven. "Wat is ons spel?"

“Het team jaagt de pers op om de aandacht op de Tsjetsjenen te houden, dit een vluchtelingending te maken. Eldridge heeft geprobeerd de focus te verleggen naar een fout in het politiewerk, een kwestie van misdaad en orde, maar het publiek heeft het niet. Uit de laatste peilingen blijkt dat de steun voor onze rekening stijgt tot meer dan zeventig procent.

“Wat Peter betreft, zijn conservatieven stemden ermee in om het wetsvoorstel opnieuw in te dienen voor een stemming in het Huis, terwijl ik klaar ben met het promoten van partijvervangingen. Ik weet niet hoe, maar hij kreeg de steun van genoeg Lib-leden om de wet een spoedeisende status te geven. Volgende week donderdag wordt er gestemd."

Mijn ogen worden groot van verbazing. Het was een lange weg geweest.

'Ik weet het, ik weet het, het gaat eindelijk gebeuren. Het zal nu technisch gezien hun rekening zijn, maar deze versie zal de tanden hebben die we ons niet konden veroorloven om in onze versie op te nemen." Hillams opwinding was voelbaar. 'Theo, deze keer hebben we de stemmen. Alle kleinere partijen zijn te bang om tegen ons te stemmen. Ik weet niet zeker of je toestemming krijgt om te stemmen, maar...'

"Ze zouden me tien keer moeten bombarderen voordat ik het zou missen."

*******