Το κυβερνητικό εμφύτευμα RFID θα παρακολουθεί και θα αστυνομεύει τις κινήσεις σας

Το μικροτσίπ ήταν πάντα ένα ισχυρό εργαλείο. Είτε μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε υπολογιστή είτε να ψήνουμε μπουρίτο με μικροκύματα, το μικροτσίπ τα κάνει όλα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το μικροτσίπ προκαλεί μεγάλη αναταραχή, αν και πρόσφατα, όχι με καλό τρόπο. Ο χώρος εργασίας θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο επεμβατικός εάν η τάση των εργαζομένων στο μικροτσίπ αποκτήσει έλξη.

Αυτό, φυσικά, έχει προκαλέσει εκτεταμένη συζήτηση σε όλη τη Βόρεια Αμερική. Το τσιπ έχει μήκος και πλάτος ενός κόκκου ρυζιού, και για τους περισσότερους ανθρώπους, η εμφύτευσή του στην παλάμη του χεριού τους φαίνεται να είναι πιο έξυπνη. Υπόσχεται εύκολη πρόσβαση σε υπολογιστές, σημεία ελέγχου ασφαλείας και σχεδόν οτιδήποτε άλλο θα απαιτούσε κάρτα κλειδιού ή κωδικό πρόσβασης.

Το 2004, η μεξικανική κυβέρνηση ζήτησε από τους γενικούς εισαγγελείς της να εμφυτευτούν τσιπ. Ούτε τσιπ, ούτε δουλειά. Αυτό έγινε σε μια προσπάθεια να ρυθμιστεί η πρόσβασή τους σε απόρρητα έγγραφα και ασφαλές υλικό. Τα τσιπ επίσης (ίσως ακούσια) επέτρεψαν στην αστυνομία να παρακολουθεί κρατικούς υπαλλήλους ύποπτους για διεφθαρμένη δραστηριότητα ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, να επιβεβαιώσει πού και τι έκανε ένα άτομο προκειμένου να επαληθεύσει ένα άλλοθι.

Πιο πρόσφατα, υπήρξε μεγάλη επιτυχία για εταιρείες που εδρεύουν στο γραφείο στη Σουηδία που εμφυτεύουν τσιπ σε υπαλλήλους σε εθελοντική βάση. Δεν έχουν αναφερθεί επιπλοκές λόγω της διαδικασίας, ούτε έχει αναφερθεί κακή διαχείριση της τεχνολογίας. Γιατί λοιπόν γίνεται συζήτηση σχετικά με τη χρήση του στη Βόρεια Αμερική;

Ο Alan Carte, ένας προγραμματιστής λογισμικού, μπορεί να είναι σε θέση να απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση.

Ο Carte λάτρεψε αρχικά την ιδέα της εμφύτευσης με ένα τσιπ RFID.

«Σκέφτηκα ότι θα ήταν υπέροχο… Δεν θα έπρεπε να ανησυχώ μήπως ξεχάσω τους κωδικούς πρόσβασης, χάσω την ταυτότητά μου. Ήμουν ψυχωμένος», λέει ο Carte. Όλα άλλαξαν όταν αντιλήφθηκε τις δυνατότητες παρακολούθησης.

Ο Carte εργαζόταν ως εντοπιστής σφαλμάτων κώδικα στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Ντέιβιντ Μπράντλεϋ όταν βρήκε μερικές εκπληκτικές πληροφορίες. Ανακάλυψε ότι το τσιπ RFID που είχε στην κάρτα-κλειδί του, αυτό ακριβώς που σκέφτηκε να εμφυτεύσει στον εαυτό του, δεν επέτρεπε απλώς στους εργοδότες του να τον παρακολουθούν στη δουλειά, αλλά ακόμη και να μετρήσουν τον αριθμό των φορών που έμπαινε σε κάθε δωμάτιο.

«Είχαν καταγεγραμμένο πόσες φορές είχα πάει τουαλέτα», αναφώνησε.

Τώρα, ανησυχεί για το δικαίωμα του ίδιου και των συναδέλφων του στην ιδιωτική ζωή. Ανησυχεί ότι θα πέσουμε θύματα μιας οργουελικής πολιτικής και ότι τα τσιπ που εμφυτεύονται στους ανθρώπους είναι το πρώτο βήμα για την πλήρη απώλεια της ιδιωτικής ζωής.

«Στη δουλειά η λύση μου ήταν να αφήνω απλώς την κάρτα-κλειδί μου στο γραφείο μου όταν πήγαινα στο διάλειμμα ή στην τουαλέτα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αν αναγκαστώ να κάνω εμφύτευμα τσιπ».

Οι ανησυχίες του γίνονται πραγματικότητα και έχουν εκφραστεί από άλλους, όπως οι υπάλληλοι της εταιρείας ασφαλείας citywatchers.com.Πιέζουν να κάνουν μικροτσίπ τους υπαλλήλους τους, οι οποίοι πλέον βγαίνουν μπροστά φοβούμενοι τη συνεχή επιτήρηση αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να μην χάσουν τη δουλειά τους.

«Μπορώ να σχετιστώ μαζί τους», λέει ο Carte.

Γνωρίζει ότι σε έναν συνεχώς αναπτυσσόμενο τεχνολογικό κόσμο, όλο και περισσότερες εταιρείες θα επισημαίνουν τους υπαλλήλους τους. Ο Carte εξηγεί μάλιστα ότι κατανοεί γιατί οι εταιρείες θα ήθελαν να παρακολουθούν τι κάνουν οι εργαζόμενοί τους.

«Ξέρω ότι θέλουν απλώς να κάνουν τα πάντα πιο αποτελεσματικά και εύκολα», συνεχίζει λέγοντας, «αλλά μέχρι να μπορέσουν να εγγυηθούν ότι τα δεδομένα τους για εμένα δεν θα διαρρεύσουν ή δεν θα χρησιμοποιηθούν για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, θα περάσω στο μικροτσίπ».