Hoe waterschaarste in 35 jaar terug te dringen

Met de hoeveelheid vers water die we dagelijks gebruiken, zal de huidige hoeveelheid vers water niet lang meegaan. Om deze realiteit tegen te gaan, hebben onderzoekers van McGill University maatregelen bedacht die de zoetwaterschaarste in 35 jaar kunnen verminderen.

De sleutel tot hun plan is om de druk op watersystemen wereldwijd te verminderen. Dit zou betekenen dat we de hoeveelheid vervuiling die in het water terechtkomt verminderen, zodat er meer beschikbaar is, minder water gebruiken bij onze dagelijkse activiteiten en onze infrastructuur aanpassen om beter gebruik te maken van de watervoorraden.

Watersystemen staan ​​onder druk als er een vraag naar water is die het systeem niet kan beantwoorden. We gebruiken meer dan 40% van het beschikbare water in de wereld; dit treft momenteel een derde van de wereld: een segment dat tegen het einde van de eeuw zou kunnen toenemen tot de helft van de wereldbevolking.

Tom Gleeson, McGill Department of Civil Engineering, stelt: "Er is geen wondermiddel om het probleem [van waterschaarste] aan te pakken... Aanzienlijke verminderingen van populaties met waterstress zijn mogelijk tegen 2050, maar een sterke inzet en strategische inspanningen zijn vereist. om dit voor elkaar te krijgen.”

McGill University heeft zes verschillende strategieën vrijgegeven om zoetwaterschaarste te verminderen. Ze splitsten deze strategieën op in twee categorieën: harde maatregelen en zachte maatregelen. Harde maatregelen omvatten het bouwen van infrastructuur om water beter te verwerken, en zachte maatregelen richten zich op de sociale kant van het verminderen van het gebruik van zoet water.

Er zijn twee harde maatregelen: de ene is het vergroten van de waterberging in reservoirs en de tweede is het vergroten van de ontzilting van zeewater.

Geschat wordt dat de capaciteit van reservoirs moet toenemen tot circa 600 km3. Dit kan door bestaande reservoirs uit te breiden of nieuwe te bouwen. Helaas kunnen deze stijgingen negatieve ecologische en sociale gevolgen hebben, aangezien reservoirs de natuurlijke stroom van ecosystemen verstoren. Bovendien is het kostbaar om bestaande reservoirs uit te breiden of nieuwe te bouwen.

De ontzilting van zeewater zou vooral in kustgebieden worden toegepast en zou de bouw van nieuwe ontziltingsinstallaties of uitbreiding van bestaande installaties vergen. Een geschatte toename van 50 keer de hoeveelheid waterverwerking zou nodig zijn om waterschaarste te helpen verminderen.

Ontzilting kan behoorlijk duur zijn, omdat het veel energie kost en afvalwater moet worden afgevoerd. Er is momenteel een terugwinningspercentage van 46% van water door thermische ontzilting, waarvoor ongeveer 7-18 kWh per kubieke meter verwerkt water nodig is.

De zachte maatregelen vereisen een toename van de irrigatieproductiviteit in de landbouw, een grotere irrigatie-efficiëntie, verbeteringen in het huishoudelijk en industrieel watergebruik en beperking van de bevolkingsgroei.

De meeste van deze problemen kunnen worden opgelost door nieuwe toe te voegen cultivars en een omschakeling in irrigatietechnieken. Het zou een aanzienlijke kapitaalinvestering en sociale verandering vergen om deze hervormingen door te voeren.

Het verminderen van het huishoudelijk en industrieel waterverbruik zou een uitdaging zijn, aangezien mensen over het algemeen niet bereid of niet in staat zijn om hun manier van leven te veranderen om meer waterbewust te zijn. Maar de grootste maatschappelijke uitdaging zou zijn om de bevolkingsgroei te beperken, met name in gebieden met waterschaarste.

Het voorgestelde doel van McGill University is om de bevolking te beperken tot 8.5 miljard in 2050. Gezien het huidige tempo van de bevolkingsgroei, wordt geschat dat de bevolking in 13.5 ongeveer 2050 miljard zal bedragen.