Kwantumrun

BEELDKREDIET: Kwantumrun

Canada en Australië; Een mislukte deal: WWIII Climate Wars P4

David Tal, uitgever, futurist
@DavidTalWrites
LinkedIn

Wed, 09 / 16 / 2020 - 06: 09

2046 -Toronto, Canada

"Wauw, ik denk dat dit het is."

Dat was altijd het geldwoord. Ik wist al voordat ik ze hierheen bracht dat het uitzicht hen vanaf het begin zou haken. "Dhr. Dydynski, laten we eerlijk zijn, ik denk dat je vrouw daarover het laatste woord heeft.”

Mevrouw Dydynski keek op naar haar man en grijnsde plagend.

Ik deed mee. Ik moest gewoon alle gespreksonderwerpen halen en deze deal zou binnen een uur gesloten zijn. 'Dus ik heb je vandaag vier plaatsen laten zien. En ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat ik het beste voor het laatst heb bewaard. We hebben het over drie ruime slaapkamers, twee badkamers, een volledig gerenoveerde keuken met een ingebouwde Makerbot 3D-voedselprinter en een gigantische woonkamer met uitzicht op het zuiden van Yonge Street tot aan Lake Ontario. Het gebied is veilig en deze unit is ontworpen voor een jong stel zoals jullie. En niet te vergeten, het is een geweldige plek om een gezin te stichten,' voegde ik eraan toe, knipogend naar de babybuil van de vrouw. "En dit alles valt onder het budget van drie miljoen dat u noemde."

Toen kwam het lastige gedeelte. De levering moest direct zijn, maar niet te serieus. "Oké, hier moet ik mijn verkopershoed opzetten en vragen: wat houdt je tegen om nu te tekenen!"

Het paar lachte. Na een veelbetekenende blik op haar man te hebben geworpen, pakte mevrouw Dydynski de hand van haar man en antwoordde: 'Om eerlijk te zijn, Michael heeft familie in het Verenigd Koninkrijk, dus we denken er ook over om daarheen te verhuizen waar we meer netwerk hebben. ”

"Ik kan dat begrijpen. Als u het niet erg vindt dat ik het vraag, zijn er dan nog andere redenen waarom u overweegt de Verenigde Staten te verlaten?”

'Het is ingewikkeld,' schraapte meneer Dydynski zijn keel. “Ik denk niet dat er een specifieke reden is. Het is meer een algemeen gevoel. Ik denk dat we de beslissing hebben genomen na de overstroming, vind je niet, Sheryl?'

Ze knikte. “Ja, nadat orkaan Bolivar het grootste deel van het Chesapeake Bay-gebied had weggevaagd, was ons zomerhuis in Washington verwoest. Het duurde bijna vier maanden voordat ze onze buurt bereikten om al het water eruit te pompen. We voelen ons daar gewoon niet meer veilig.”

Dat was mijn cue om ze binnen te halen. 'Jeetje, ja, toen ik dat op het nieuws zag, was het moeilijk te geloven. Dat soort weersschade verwacht je in Zuid-Amerika, of in een van die Oost-Aziatische landen waar jaarlijks monstertyfoons lijken voor te komen. Ik wil niet vreemd klinken, maar ik denk dat je de juiste beslissing neemt. Kijk, ik denk niet dat het een geheim is door de manier waarop ik mijn O's rol dat ik niet van hier ben. Ik kwam van het land beneden.'

'O, ik geloof niet dat ik eerder een Aussie heb ontmoet,' zei meneer Dydynski.

'Ha, nou, we bestaan nog steeds. Laat me je nu vertellen waarom ik Canada als mijn nieuwe thuis heb gekozen. Ik kan doorgaan over hoe Toronto de snelst groeiende stad in Noord-Amerika is, of hoe meer Amerikanen de afgelopen vijf jaar naar het noorden zijn verhuisd dan in de afgelopen twintig, maar in werkelijkheid was het een proces van eliminatie.

“Ik verliet Australië omdat ik niet in een land wilde wonen waar ik elke keer als ik de deur uitstapte het risico liep direct te verbranden. Ik hou van mijn steaks en ik wilde dat niet opgeven alleen omdat we niet genoeg tarwe konden verbouwen om ons vee te voeden. En buiten de kuststeden, aan de uiterste randen van het land, was de rest van Australië veranderd in een wetteloze woestenij, zoals die oude Mad Max-films.

“Toen ik naar buiten keek, zag ik dat Azië nauwelijks in staat was het hoofd boven water te houden. Ik zag Zuid-Amerika onder autoritaire regimes vallen. Ik zag Europa overspoeld worden door vluchtelingen en islamitische fundamentalisten - behalve het VK, let wel, ze werden slimmer voordat de rest van de EU dat deed. En dan de VS, nou, jullie laten meer Zuid-Amerikaanse vluchtelingen binnen dan jullie land zou kunnen ondersteunen.”

'Ja, het klinkt slecht,' schudde meneer Dydynski zijn hoofd, 'maar ik was er altijd tegen om zoveel mensen binnen te laten. De regering heeft er veel te lang over gedaan om die muur te bouwen. Daar komt te veel corruptie bij kijken. Het maakt me ziek. Nu vragen ze om een speciale status, proberen ze een aparte regering te creëren en zo.”

'En daarom denk ik dat Canada goed bij jullie beiden zou passen. Het klimaat is hier geweldig. De economie is booming. We hebben twee oceanen die ons beschermen tegen de rest van de buitenwereld. En mijn favoriet, je kunt nog steeds echt vlees kopen bij de plaatselijke supermarkt. Je kan zelfs-"

'Luister, sorry, we stellen uw perspectief zeer op prijs', zei mevrouw Dydynski, 'maar we moeten rekening houden met het immigratieproces. Het snelle volgproces kost hier een fortuin, maar in het Verenigd Koninkrijk zou de familie van Michael ons kunnen sponsoren. Ik weet het niet, ik denk dat deze reis eigenlijk meer ging over het uitzoeken van onze opties voordat we ons ergens toe verbinden.”

En dat was de tweede geldzin waar ik op hoopte, die zou betalen voor nog een ander vroeg kerstcadeau. "Weet je, ik zou daarbij kunnen helpen."

"Wat bedoelt u?"

“Ik heb vrienden, vrienden in het immigratiekantoor. Voor een prijs, veel lager dan het standaard versnelde programma, kan ik jullie beiden een permanente verblijfsstatus geven. Dat is echt alles wat je nodig hebt om te verhuizen en toegang te krijgen tot overheidsdiensten. En van daaruit zou het niet te lang moeten duren om een volwaardige burger te worden, als je dat wilt.”

Mevrouw Dydynski keek meneer Dydynski sceptisch aan. Ik kende die blik. 'Maak je geen zorgen, daar betaal je me niet voor. Ik regel een ontmoeting met mijn contactpersoon bij het immigratiekantoor in het centrum. Je kunt haar alle vragen die je nodig hebt vertrouwelijk stellen. Dus wat zegt u, kan ik een paar telefoontjes plegen?”

'Dat kan eigenlijk wel, maar alleen als je een paar van onze vragen hebt beantwoord,' zei meneer Dydynski met een nieuw en beslist Frans-Canadees accent.

Mevrouw Dydynski trok een buikkussentje onder haar shirt vandaan en gooide het op de grond. Shethen haalde een RCMP-badge uit haar achterzak en liet het in mijn gezicht zien. 'Je zei dat je niet terug naar Australië wilt. Nou, daar kunnen we je bij helpen... als je ons de namen geeft die we zoeken.'

*******