Quantumrun

تصويري ڪريڊٽ: Quantumrun

آفريڪا، هڪ ياداشت جو دفاع ڪندي: WWIII موسمياتي وار P10

دائود ٽال ، پبلشر ، مستقبل جو ماهر
@ دائود ٽائليٽ
LinkedIn،

اربع، 09/16/2020 - 06:12

2046 - ڪينيا، ڏکڻ ويسٽرن مائو نيشنل ريزرو

چانديءَ جي پٺيءَ جهنگ جي ورق جي مٿان بيٺي ۽ منهنجي نظر هڪ ٿڌي، خطري واري چمڪ سان ملي. هن جي حفاظت لاء هڪ خاندان هو. هڪ نئون ڄاول ٻار گهڻو پري نه راند ڪري رهيو هو. هن کي حق هو ته انسانن کان ڊڄڻ جي تمام گهڻو ويجهو آهي. منهنجو ساٿي پارڪ رينجرز ۽ مون کيس ڪوٺاري سڏيو. اسان چار مهينن تائين جبل گوريلا جي هن جي خاندان کي ڳولي رهيا هئاسين. اسان کين سؤ گز پري هڪ ڪريل وڻ جي پويان ڏٺو.

مون ڪينيا وائلڊ لائيف سروس لاءِ سائوٿ ويسٽرن مائو نيشنل رزرو اندر جانورن جي حفاظت ڪندڙ جنگل گشت جي اڳواڻي ڪئي. اهو منهنجو ننڍپڻ کان ئي شوق رهيو آهي. منهنجو پيءُ پارڪ رينجر هو ۽ منهنجو ڏاڏو هن کان اڳ انگريزن لاءِ گائيڊ هو. مون پنهنجي زال، هميا سان ملاقات ڪئي، هن پارڪ لاءِ ڪم ڪندي. هوءَ هڪ ٽوئر گائيڊ هئي ۽ مان به هڪ اهڙي ڪشش واري هنڌ هئس، جيڪي هوءَ غير ملڪي ماڻهن کي ڏيکاريندي هئي. اسان جو سادو گهر هو. اسان هڪ سادي زندگي گذاري. اھو اھو پارڪ ۽ ان ۾ رھندڙ جانور ھو جن اسان جي زندگي کي واقعي جادوئي بڻايو. گينڊا ۽ هپوپوٽيمي، بابون ۽ گوريلا، شينهن ۽ هينا، فليمنگو ۽ بفس، اسان جي زمين خزانن سان مالا مال هئي، ۽ اسان انهن کي هر روز پنهنجن ٻارن سان ورهائيندا هئاسين.

پر اهو خواب آخري نه ٿيندو. جڏهن کاڌي جو بحران شروع ٿيو، وائلڊ لائيف سروس پهرين خدمتن مان هڪ هئي، ايمرجنسي حڪومت نروبي جي فسادين ۽ ويڙهاڪن جي ڪري وڃڻ کان پوءِ فنڊ بند ڪري ڇڏيا. ٽن مهينن تائين، سروس پرڏيهي ڊونرز کان فنڊ حاصل ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي، پر اسان کي محفوظ رکڻ لاءِ ڪافي نه آيو. گهڻو وقت اڳ، اڪثر آفيسرن ۽ رينجرز فوج ۾ شامل ٿيڻ لاءِ سروس ڇڏي ڏني. ڪينيا جي چاليهه نيشنل پارڪن ۽ جهنگلي جيوت جي ذخيرن تي گشت ڪرڻ لاءِ صرف اسان جي انٽيليجنس آفيس ۽ هڪ سئو کان گهٽ رينجرز باقي رهي. مان انهن مان هڪ هوس.

اهو انتخاب نه هو، جيترو اهو منهنجو فرض هو. جانورن جي حفاظت ڪير ڪندو؟ انهن جو تعداد اڳ ۾ ئي وڏي خشڪي کان گهٽجي رهيو هو ۽ جيئن وڌيڪ فصلن ۾ ناڪام ٿي ويا، ماڻهن پنهنجو پاڻ کي کارائڻ لاء جانورن ڏانهن رخ ڪيو. صرف مھينن ۾، شڪار ڪندڙ سستو گوشت ڳولي رھيا ھئا، جنھن جي حفاظت ۾ منھنجي خاندان جون نسلون گذريون.

باقي رينجرز فيصلو ڪيو ته اسان جي تحفظ جي ڪوششن کي انهن نسلن تي مرکوز ڪن جيڪي سڀ کان وڌيڪ ختم ٿيڻ جي خطري ۾ هئا ۽ جن کي اسان محسوس ڪيو ته اهي اسان جي قوم جي ثقافت جا بنيادي آهن: هاٿي، شينهن، جهنگلي جانور، زيبرا، زراف ۽ گوريلا. اسان جي ملڪ کي کاڌي جي بحران کان بچڻ جي ضرورت آهي، ۽ ائين ئي خوبصورت، مخصوص جاندار جيڪي ان کي گهر بنايو. اسان ان جي حفاظت جو عزم ڪيو.

منجهند جو وقت هو ۽ مان ۽ منهنجا ماڻهو جهنگ جي وڻ جي ڇت هيٺ ويٺا هئاسين، نانگ جو گوشت کائي رهيا هئاسين، جنهن کي اسان اڳي پڪڙيو هو. ٿورن ڏينهن ۾، اسان جو گشت وارو رستو اسان کي واپس کليل ميدانن ڏانهن وٺي ويندو، تنهنڪري اسان ان جي ڇانو ۾ لطف اندوز ٿياسين. مون سان گڏ زوادي، ايو ۽ هالي ويٺا هئا. اهي ستن رينجرز جا آخري هئا، جيڪي نو مهينا اڳ، اسان جي واعدي کان وٺي، منهنجي ڪمانڊ هيٺ رضاڪارانه طور خدمت ڪرڻ لڳا. باقي شڪارين سان ويڙهه دوران مارجي ويا.

”عباسي، مان ڪجهه کڻي رهيو آهيان،“ ايو پنهنجي پٺيءَ مان ٽيبليٽ ڪڍي چيو. ”هڪ چوٿون شڪار ڪندڙ گروهه پارڪ ۾ داخل ٿيو آهي، هتان کان پنج ڪلوميٽر اوڀر طرف، ميدانن جي ويجهو. اهي لڳي رهيا آهن ته اهي شايد عزيزي ڌاڙيلن جي زيبرا کي نشانو بڻائي رهيا آهن.

“ڪيترا ماڻهو؟” آءُ پڇيو.

اسان جي ٽيم پارڪ ۾ هر خطري واري نسل جي هر مکيه ڌاڙي ۾ جانورن تي ٽريڪنگ ٽيگ رکيا هئا. ان دوران، اسان جي لڪيل ليڊر سينسر هر شڪاري کي ڳولي ورتو جيڪو پارڪ جي محفوظ علائقي ۾ داخل ٿيو. اسان عام طور تي شڪار ڪندڙن کي چار يا ان کان گهٽ گروپن ۾ شڪار ڪرڻ جي اجازت ڏني، ڇاڪاڻ ته اهي اڪثر ڪري صرف مقامي ماڻهو هئا جيڪي پنهنجي خاندان کي کارائڻ لاء ننڍڙي راند ڳولي رهيا هئا. وڏا گروهه هميشه شڪار ڪرڻ جي مهم جو شڪار رهيا هئا جن کي جرمي نيٽ ورڪن طرفان ادا ڪيل بليڪ مارڪيٽ لاءِ وڏي مقدار ۾ بشمي گوشت جو شڪار ڪرڻ لاءِ.

”ٽيٽيهه مرد. سڀ هٿياربند. ٻه آر پي جي کڻڻ.

زوادي کلندي چيو. ”ڪجهه زيبرا جو شڪار ڪرڻ لاءِ اها تمام گهڻي طاقت آهي.

”اسان وٽ هڪ شهرت آهي،“ مون پنهنجي سنائپر رائفل ۾ تازو ڪارٽريج لوڊ ڪندي چيو.

هالي شڪست کاڌل نظرن سان هن جي پٺيان وڻ ۾ ٽيڪ ڏئي ويهي رهي. "اهو هڪ آسان ڏينهن هجڻ گهرجي. هاڻي مان سج لٿي کان پوءِ قبر کوٽڻ جي ڊيوٽي تي ويندس.

”اها ڳالهه ڪافي آهي“ مان پيرن تي اٿي بيٺس. "اسان سڀني کي خبر آهي ته اسان سائن اپ ڪيو آهي. ايو، ڇا اسان وٽ ان علائقي جي ويجهو هٿيارن جو ذخيرو آهي؟

اييو سوائپ ڪيو ۽ نقشي ذريعي پنهنجي ٽيبليٽ تي ٽيپ ڪيو. ”ها سائين، ٽي مهينا اڳ فناڪا جهيڙي کان. اهو لڳي ٿو ته اسان وٽ اسان جا ڪجهه آر پي جيز هوندا.

***

مون پيرن کي پڪڙي ورتو. آئيو هٿ کنيو. نرميءَ سان، اسان زوادي جي لاش کي تازي قبر ۾ لاٿو. هالي مٽيءَ ۾ لٽڪڻ لڳو.

ايوان جي نماز پوري ٿيڻ وقت ٽي ٿيا هئا. ڏينهن ڊگهو هو ۽ جنگ ڏاڍي سخت هئي. اسان جي منصوبابندي ڪيل اسنائپر تحريڪن مان هڪ دوران هالي ۽ مون جون جانيون بچائڻ لاءِ زوادي جي قربانيءَ سان اسين زخمي، بيزار ۽ بيحد عاجز ٿي وياسين. اسان جي فتح جو واحد مثبت نتيجو اهو هو ته تازو سامان جو اهو سامان هو، جيڪو شڪار ڪندڙن کان لڪايو ويو هو، جنهن ۾ ٽن نئين هٿيارن جي ذخيرن لاءِ ڪافي هٿيار ۽ هڪ مهيني جي قيمتي کاڌي پيتي جو سامان شامل هو.

هن جي ٽيبليٽ جي سولر بيٽري مان جيڪو بچيو هو، تنهن کي استعمال ڪندي، هالي اسان کي ٻن ڪلاڪن جي سفر تي گهاٽي جهنگ مان واپس اسان جي جنگل ڪيمپ ڏانهن وٺي ويو. ڇت ايتري ته ٿلهي هئي جو منهنجي رات جو ويزن ويزر منهنجي منهن کي بچائيندي منهنجن هٿن کي مشڪل سان ٻاهر ڪڍي سگهيا. وقت گذرڻ سان گڏ، اسان کي اسان جا بيئرنگ سڪل نديءَ جي ڪناري سان مليا جيڪي واپس ڪئمپ ڏانهن وٺي ويا.

”عباسي، مان ڪجهه پڇان؟ ايو، تيزيءَ سان مون سان گڏ هلڻ لاءِ چيو. مون ڪنڌ لوڏيو. ”ٽي ماڻهو آخر ۾. تو انهن کي گوليون ڇو ڏنيون؟”

”توکي خبر آهي ڇو“.

”اهي صرف بش ميٽ ڪيريئر هئا. اهي ٻين وانگر ويڙهاڪ نه هئا. هنن پنهنجا هٿيار اڇلايا. توهان انهن کي پوئتي ۾ گولي ڏني.

***

منهنجي جيپ جي پٺاڻن ٽائرن مان مٽي ۽ بجری جو هڪ وڏو ٻوٽو ڪڍيو جيئن مان روڊ C56 جي پاسي کان اوڀر طرف ڊوڙي ويس، ٽريفڪ کان بچي. مون کي اندر ۾ بيمار محسوس ٿيو. مان اڃا تائين فون تي هميا جو آواز ٻڌي رهيو هوس. ”اهي اچي رهيا آهن. عباسي، اهي اچي رهيا آهن!' هوءَ ڳوڙهن جي وچ ۾ ويٺي. مون پس منظر ۾ فائرنگ جو آواز ٻڌو. مون هن کي چيو ته اسان جي ٻن ٻارن کي بيسمينٽ ۾ وٺي وڃو ۽ پاڻ کي ڏاڪڻ جي هيٺان اسٽوريج لاڪر ۾ بند ڪريو.

مون مقامي ۽ صوبائي پوليس کي فون ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي، پر لائينون مصروف هيون. مون پنهنجي پاڙيسرين کي آزمايو، پر ڪنهن به نه ورتو. مون پنهنجي ڪار ريڊيو تي ڊائل ڦيرايو، پر سڀئي اسٽيشنون مئل هيون. ان کي منهنجي فون جي انٽرنيٽ ريڊيو سان ڳنڍڻ کان پوءِ، صبح جو سوير خبر آئي: نيروبي باغين جي قبضي ۾ اچي ويو آهي.

فسادي سرڪاري عمارتن کي ڦري رهيا هئا ۽ ملڪ ۾ افراتفري هئي. جڏهن کان اهو لڪي ويو آهي ته سرڪاري اهلڪارن هڪ ارب ڊالرن کان وڌيڪ رشوت ورتي هئي وچ اوڀر جي ملڪن ڏانهن خوراڪ برآمد ڪرڻ لاء، مون کي خبر هئي ته اهو صرف وقت جي ڳالهه آهي ان کان اڳ جو ڪجهه خوفناڪ ٿيڻ وارو آهي. ڪينيا ۾ تمام گهڻا بکايل ماڻهو اهڙي اسڪينڊل کي وساري ويٺا.

ڪار جي ٽڪريءَ مان گذرڻ کان پوءِ، اوڀر وارو رستو صاف ٿي، مون کي رستي تي هلڻ ڏنو. ان دوران اولهه طرف ويندڙ درجنين ڪارون سوٽ ڪيس ۽ گهر جي سامان سان ڀريل هيون. گهڻو وقت نه گذريو ته مون کي معلوم ٿيو ته ڇو. مون آخري ٽڪريءَ کي صاف ڪري پنھنجي شھر، نجورو ۽ ان مان اڀرندڙ دونھين جا ٿنڀن کي ڳولي لڌو.

گهٽيون گولين جي سوراخن سان ڀرجي ويون هيون ۽ گوليون اڃا تائين پري پري تائين هلي رهيون هيون. گهر ۽ دڪان سڙي رک ٿي ويا. لاش، پاڙيسري، ماڻهو جن سان مون ڪڏهن چانهه پيئندي هئي، روڊن تي ليٽيل، بي جان. ڪجھه ڪارون اتان گذريون، پر اھي سڀ اتر طرف نڪورو شھر ڏانھن ڊوڙيون.

مان پنهنجي گهر پهتس ته دروازي کي کڙڪايو ويو، هٿ ۾ رائفل کڻي اندر گھڙيس، غور سان گھڙڻ وارن کي ٻڌندو رهيو. رهائش واري ڪمري ۽ ڊائننگ روم جو فرنيچر اونڌو ٿي ويو هو، ۽ اسان وٽ ڪيترا قيمتي سامان غائب هئا. بيسمينٽ جو دروازو ڦاٽل هو ۽ ان جي ڪنگڻ کان ٿلهي طرح لٽڪيل هو. هٿ جي نشانن جو هڪ خوني پيچرو ڏاڪڻين کان وٺي باورچی خانه ڏانهن وڃي ٿو. مون احتياط سان پيچري جي پيروي ڪئي، منهنجي آڱر رائيفل جي ٽريگر جي چوڌاري مضبوط ٿي وئي.

مون پنهنجي خاندان کي باورچی خانه جي ٻيٽ تي بيٺل ڏٺو. فرج تي رت سان لفظ لکيل هئا: ”توهان اسان کي گوشت کائڻ کان منع ڪيو. اسان ان جي بدران توهان جي خاندان کي کائون ٿا.'

***

ٻه مهينا گذري ويا هئا ته اييو ۽ هالي هڪ ويڙهه ۾ مارجي ويا. اسان جهنگلي ٻڪرين جي هڪ سڄي ڌڻ کي اٺن کان مٿي ماڻهن جي شڪار ڪرڻ واري پارٽي کان بچايو. اسان انهن سڀني کي ماري نه سگهياسين، پر اسان ڪافي ماري ڇڏيا ته باقي ماڻهن کي خوفزده ڪري ڇڏيو. مان اڪيلو هئس ۽ مون کي خبر هئي ته منهنجو وقت جلد اچي ويندو، جيڪڏهن شڪارين کان نه، ته پوءِ پاڻ جنگل ۾.

مون پنهنجا ڏينهن جهنگ ۽ رزرو جي ميدانن مان گشت واري رستي تي هلندي گذاريا، رڍن کي سندن پرامن زندگي گذاريندي ڏٺو. مون پنهنجي ٽيم جي لڪيل سپلائي ڪيچز مان جيڪا ضرورت هئي سا ورتي. مون مقامي شڪارين کي پڪڙي پڪڙي پڪڙيو ته انهن صرف ان شيءِ کي ماريو جنهن جي انهن کي ضرورت هئي، ۽ مون پنهنجي اسنائپر رائفل سان ڪيترين ئي شڪارين پارٽين کي ڊاهي ڇڏيو.

جيئن ئي سڄي ملڪ ۾ سيارو پوڻ لڳو، تيئن تيئن شڪارين جا ٽولا تعداد ۾ وڌندا ويا، ۽ اهي گهڻو ڪري مارڻ لڳا. ڪجهه هفتا، شڪارين پارڪ جي ٻن يا وڌيڪ ڪنارن تي حملو ڪيو، مون کي اهو چونڊڻ تي مجبور ڪيو ته ڪهڙن ٻڪرين کي ٻين جي حفاظت ڪرڻ لاء. اهي ڏينهن سخت ترين هئا. جانور منهنجو خاندان هئا ۽ انهن وحشين مون کي اهو فيصلو ڪرڻ تي مجبور ڪيو ته ڪنهن کي بچايو وڃي ۽ ڪنهن کي مرڻ ڏيو.

آخرڪار اهو ڏينهن آيو جڏهن ڪو به اختيار نه هو. منهنجي ٽيبليٽ تي هڪ ئي وقت منهنجي علائقي ۾ داخل ٿيندڙ چار شڪار ڪندڙ پارٽيون رجسٽرڊ ٿيون. هڪ پارٽي، مجموعي طور تي سورهن ماڻهو، جهنگ مان رستو ٺاهي رهيا هئا. اهي ڪوٺڙيءَ جي خاندان ڏانهن وڃي رهيا هئا.

***

پادري ۽ منهنجو دوست، ڊوما، نڪورو کان، جيئن ئي اهي ٻڌندا هئا. انهن منهنجي مدد ڪئي منهنجي خاندان کي بستري جي چادرن ۾ لپيٽڻ. پوءِ هنن مونکي ڳوٺ جي قبرستان ۾ پنهنجي قبر کوٽڻ ۾ مدد ڪئي. مٽيءَ جي هر ڦوليءَ سان، مون پاڻ کي اندران خالي ٿيندي محسوس ڪيو.

مون کي پادري جي دعا جي خدمت جا لفظ ياد نٿا اچن. ان وقت، مان صرف پنهنجي خاندان کي ڍڪيل زمين جي تازن دڙن ڏانهن ڏسندو هوس، جن جا نالا همايا، ايسا ۽ موسي، جيڪي ڪاٺ جي صليب تي لکيل هئا ۽ منهنجي دل تي نقش ٿيل هئا.

”مون کي معاف ڪجو، منهنجا دوست،“ ڊوما چيو، جيئن هن پنهنجو هٿ منهنجي ڪلهي تي رکيو. ”پوليس ايندي. هو اوهان کي انصاف ڏياريندا. مان توسان واعدو ڪيان ٿو“.

مون ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو. ”انصاف انهن وٽان نه ايندو. پر مون وٽ هوندو“.

پادري قبرن جي چوڌاري گھمندو رهيو ۽ منهنجي اڳيان اچي بيٺو. ”منهنجا پٽ، مان تنهنجي نقصان لاءِ سچ پچ معاف ڪريان ٿو. توهان انهن کي ٻيهر جنت ۾ ڏسندا. خدا هاڻي انهن جي سنڀال ڪندو.

”توکي شفا لاءِ وقت گهرجي، عباسي. اسان سان گڏ Nakuru ڏانهن واپس اچو، "ڊوما چيو. ”اچو مون سان گڏ رهو. مان ۽ منهنجي زال تنهنجي سنڀال ڪنداسين“.

”نه، مون کي معاف ڪجو، دوما. جن مردن ائين ڪيو، انهن چيو ته انهن کي گوشت گهرجي. مان انهن جو انتظار ڪندس جڏهن اهي شڪار ڪندا.

”عباسي،“ پادري کلندي چيو، ”بدلو اهو نه ٿو ٿي سگهي جنهن لاءِ تون رهين ٿو.

"اهو سڀ ڪجهه مون کي ڇڏيو آهي."

”نه پٽ. توهان وٽ اڃا تائين انهن جي يادگيري آهي، هاڻي ۽ هميشه. پنهنجو پاڻ کان پڇو، توهان ان جي عزت ڪرڻ لاء ڪيئن رهڻ چاهيو ٿا.

***

مشن پورو ڪيو ويو. شڪاري هليا ويا. مان زمين تي ليٽيل پيٽ مان وهندڙ رت کي سست ڪرڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هوس. مان اداس نه هوس. مون کي ڊپ نه هو. جلد ئي مان پنهنجي خاندان کي ٻيهر ڏسندس.

مون پنهنجي اڳيان قدمن جو آواز ٻڌو. منهنجي دل ڊوڙي وئي. مون سوچيو ته مان انهن سڀني کي ماري ڇڏيندس. مان پنهنجي رائيفل لاءِ ڀڄڻ لڳس، جيئن منهنجي اڳيان ٻڪريون هلڪي رهيون هيون. پوءِ هو ظاهر ٿيو.

ڪوٺاري هڪ لمحي لاءِ بيٺو، رڙ ڪري، پوءِ مون ڏانهن اشارو ڪيو. مون پنهنجي رائيفل هڪ طرف رکي، اکيون بند ڪيون، ۽ پاڻ کي تيار ڪيو.

مون جڏهن اکيون کوليون، تڏهن ڏٺم ته ڪوٺاري منهنجي بي وس جسم جي مٿان اوندهه ۾، مون ڏانهن نهاري رهيو هو. هن جون وڏيون اکيون اهڙي ٻولي ڳالهائي رهيون هيون، جن کي مان سمجهي سگهيس، هن مون کي ان لمحي ۾ سڀ ڪجهه ٻڌايو. هو رڙ ڪري، منهنجي ساڄي پاسي هليو ويو، ۽ اچي ويٺو. هن پنهنجو هٿ مون ڏانهن وڌايو ۽ ان کي کنيو. ڪوٺاري آخر تائين مون سان گڏ ويٺو رهيو.

*******