Quantumrun

ΠΙΣΤΩΣΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Quantumrun

Τι θα αντικαταστήσει τον παραδοσιακό καπιταλισμό: Μέλλον της οικονομίας P8

David Tal, Εκδότης, Μελλοντολόγος
@DavidTalWrites
LinkedIn

Τετ, 09/16/2020 - 03:52

Πολλά από αυτά που πρόκειται να διαβάσετε θα ακούγονται ακατόρθωτα δεδομένου του σημερινού πολιτικού κλίματος. Ο λόγος είναι ότι περισσότερο από τα προηγούμενα κεφάλαια αυτής της σειράς Future of the Economy, αυτό το τελευταίο κεφάλαιο ασχολείται με το άγνωστο, μια εποχή στην ανθρώπινη ιστορία που δεν έχει προηγούμενο, μια εποχή που πολλοί από εμάς θα ζήσουμε στη ζωή μας.

Αυτό το κεφάλαιο διερευνά πώς το καπιταλιστικό σύστημα από το οποίο έχουμε όλοι εξαρτηθεί θα εξελιχθεί σταδιακά σε ένα νέο παράδειγμα. Θα μιλήσουμε για τις τάσεις που θα κάνουν αυτή την αλλαγή αναπόφευκτη. Και θα μιλήσουμε για το υψηλότερο επίπεδο πλούτου που θα επιφέρει αυτό το νέο σύστημα για την ανθρωπότητα.

Η επιταχυνόμενη αλλαγή οδηγεί σε σεισμική και παγκόσμια οικονομική αστάθεια

Αλλά προτού εμβαθύνουμε σε αυτό το αισιόδοξο μέλλον, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη ζοφερή, εγγύς μελλοντική μεταβατική περίοδο που θα ζήσουμε όλοι μεταξύ 2020 και 2040. Για να το κάνουμε αυτό, ας κάνουμε μια υπερβολικά συμπυκνωμένη ανασκόπηση των όσων μάθαμε σε αυτό σειρά μέχρι στιγμής.

Μέσα στα επόμενα 20 χρόνια, ένα σημαντικό ποσοστό του σημερινού πληθυσμού σε ηλικία εργασίας θα συνταξιοδοτηθεί.
Ταυτόχρονα, η αγορά θα δει σημαντικές προόδους στα συστήματα ρομποτικής και τεχνητής νοημοσύνης (AI) από έτος σε έτος.
Αυτή η μελλοντική έλλειψη εργατικού δυναμικού θα συμβάλει επίσης σε αυτή την προοδευτική τεχνολογική ανάπτυξη, καθώς θα αναγκάσει την αγορά να επενδύσει σε νέες τεχνολογίες και λογισμικό που εξοικονομούν εργατικό δυναμικό που θα κάνουν τις εταιρείες πιο παραγωγικές, μειώνοντας ταυτόχρονα τον συνολικό αριθμό των ανθρώπινων εργαζομένων που χρειάζονται για να λειτουργήσουν. ή πιο πιθανό, με τη μη πρόσληψη νέων/αντικατάστασης εργαζομένων μετά τη συνταξιοδότηση των υπαρχόντων εργαζομένων).
Μόλις εφευρεθεί, κάθε νέα έκδοση αυτών των τεχνολογιών εξοικονόμησης εργασίας θα φιλτράρει σε όλους τους κλάδους, εκτοπίζοντας εκατομμύρια εργαζομένους. Και ενώ αυτή η τεχνολογική ανεργία δεν είναι κάτι καινούργιο, είναι ο επιταχυνόμενος ρυθμός ανάπτυξης ρομποτικών και τεχνητής νοημοσύνης που καθιστά δύσκολη την προσαρμογή αυτής της αλλαγής.
Κατά ειρωνικό τρόπο, μόλις επενδυθεί αρκετό κεφάλαιο στη ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη, θα δούμε και πάλι πλεόνασμα ανθρώπινης εργασίας, ακόμη και αν συνυπολογίσουμε το μικρότερο μέγεθος του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας. Αυτό είναι λογικό δεδομένου των εκατομμυρίων ανθρώπων που η τεχνολογία θα οδηγήσει σε ανεργία και υποαπασχόληση.
Ένα πλεόνασμα ανθρώπινης εργασίας στην αγορά σημαίνει ότι περισσότεροι άνθρωποι θα ανταγωνίζονται για λιγότερες θέσεις εργασίας. Αυτό διευκολύνει τους εργοδότες να καταστείλουν τους μισθούς ή να παγώσουν τους μισθούς. Στο παρελθόν, τέτοιες συνθήκες θα μπορούσαν επίσης να παγώσουν τις επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, καθώς το φθηνό ανθρώπινο εργατικό δυναμικό ήταν πάντα φθηνότερο από το ακριβό για τις εργοστασιακές μηχανές. Αλλά στον γενναίο νέο μας κόσμο, ο ρυθμός προόδου της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης σημαίνει ότι θα γίνουν φθηνότερα και πιο παραγωγικά από τους ανθρώπινους εργάτες, ακόμα κι αν οι εν λόγω άνθρωποι εργάζονταν δωρεάν.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2030, τα ποσοστά ανεργίας και υποαπασχόλησης θα γίνουν χρόνια. Οι μισθοί θα είναι σταθεροί μεταξύ των βιομηχανιών. Και το μοίρασμα πλούτου μεταξύ πλουσίων και φτωχών θα γίνεται όλο και πιο έντονο.
Η κατανάλωση (δαπάνη) θα παραπαίει. Οι φούσκες του χρέους θα σκάσουν. Οι οικονομίες θα παγώσουν. Το εκλογικό σώμα θα εκνευριστεί.

Ο λαϊκισμός σε άνοδο

Σε περιόδους οικονομικής πίεσης και αβεβαιότητας, οι ψηφοφόροι έλκονται σε ισχυρούς, πειστικούς ηγέτες που μπορούν να υποσχεθούν εύκολες απαντήσεις και εύκολες λύσεις στους αγώνες τους. Αν και δεν είναι ιδανικό, η ιστορία έχει δείξει ότι αυτή είναι μια απολύτως φυσική αντίδραση που εκδηλώνουν οι ψηφοφόροι όταν φοβούνται για το συλλογικό τους μέλλον. Θα καλύψουμε τις λεπτομέρειες αυτής και άλλων τάσεων που σχετίζονται με την κυβέρνηση στην επερχόμενη σειρά Future of the Government, αλλά για χάρη της συζήτησής μας εδώ, είναι σημαντικό να σημειώσουμε τα εξής:

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2020, το Millennials και Generation X θα αρχίσει να αντικαθιστά μαζικά τη γενιά των boomer σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης, παγκοσμίως—αυτό σημαίνει ανάληψη ηγετικών θέσεων στη δημόσια υπηρεσία και ανάληψη θέσεων εκλεγμένων αξιωμάτων σε δημοτικό, πολιτειακό/επαρχιακό και ομοσπονδιακό επίπεδο.
Όπως εξηγείται στο μας Το μέλλον του ανθρώπινου πληθυσμού Σειρές, αυτή η πολιτική εξαγορά είναι αναπόφευκτη καθαρά από δημογραφική άποψη. Γεννημένοι μεταξύ 1980 και 2000, οι Millennials είναι τώρα η μεγαλύτερη γενιά στην Αμερική και στον κόσμο, αριθμώντας λίγο περισσότερο από 100 εκατομμύρια στις ΗΠΑ και 1.7 δισεκατομμύρια παγκοσμίως (2016). Και μέχρι το 2018 —όταν θα φτάσουν όλοι σε ηλικία ψήφου— θα γίνουν ένα τετράγωνο ψηφοφορίας πολύ μεγάλο για να αγνοηθεί, ειδικά όταν οι ψήφοι τους συνδυάζονται με το μικρότερο, αλλά εξακολουθεί να έχει επιρροή ψηφοφορία της Gen X.
Πιο σημαντικό, μελέτες έχουν δείξει ότι και οι δύο αυτές κοόρτες γενεών είναι συντριπτικά φιλελεύθερες στις πολιτικές τους τάσεις και αμφότερες είναι σχετικά κουρασμένες και δύσπιστες για το τρέχον status quo όσον αφορά τον τρόπο διαχείρισης της κυβέρνησης και της οικονομίας.
Για τους millennials, ειδικότερα, ο αγώνας δεκαετιών τους να επιτύχουν την ίδια ποιότητα απασχόλησης και επίπεδο πλούτου με τους γονείς τους, ειδικά ενόψει του συντριπτικού χρέους των φοιτητικών δανείων και μιας ασταθούς οικονομίας (2008-9), θα τους ωθήσει να θεσπίζουν κυβερνητικούς νόμους και πρωτοβουλίες που έχουν περισσότερο σοσιαλιστικό ή ισότιμο χαρακτήρα.

Από το 2016, έχουμε δει λαϊκιστές ηγέτες να κάνουν ήδη εισβολές σε όλη τη Νότια Αμερική, την Ευρώπη και πιο πρόσφατα τη Βόρεια Αμερική, όπου (αναμφισβήτητα) οι δύο πιο δημοφιλείς υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2016 — ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπέρνι Σάντερς — έτρεξαν ασύστολα λαϊκιστικά πλατφόρμες, αν και από αντίθετους πολιτικούς διαδρόμους. Αυτή η πολιτική τάση δεν οδηγεί πουθενά. Και δεδομένου ότι οι λαϊκιστές ηγέτες έλκονται φυσικά σε πολιτικές που είναι «δημοφιλείς» στους πολίτες, αναπόφευκτα θα έλκονται από πολιτικές που περιλαμβάνουν αυξημένες δαπάνες είτε για τη δημιουργία θέσεων εργασίας (υποδομές) είτε για προγράμματα πρόνοιας ή και για τα δύο.

Ένα νέο New Deal

Εντάξει, έχουμε ένα μέλλον όπου οι λαϊκιστές ηγέτες εκλέγονται τακτικά από ένα εκλογικό σώμα με ολοένα και πιο φιλελεύθερο προσανατολισμό κατά τη διάρκεια μιας περιόδου όπου η τεχνολογία προχωρά τόσο γρήγορα που εξαλείφει περισσότερες θέσεις εργασίας/καθήκοντα από τη δημιουργία της και τελικά επιδεινώνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών .

Εάν αυτή η συλλογή παραγόντων δεν οδηγήσει σε τεράστιες θεσμικές αλλαγές στα κυβερνητικά και οικονομικά μας συστήματα, τότε ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα συμβεί.

Αυτό που ακολουθεί είναι μια μετάβαση στην εποχή της αφθονίας που ξεκινά γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 2040. Αυτή η μελλοντική περίοδος εκτείνεται σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων και είναι ένα από αυτά που θα συζητήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος στην επερχόμενη σειρά Future of the Government και Future of Finance. Αλλά και πάλι, στο πλαίσιο αυτής της σειράς, μπορούμε να πούμε ότι αυτή η νέα οικονομική εποχή θα ξεκινήσει με την εισαγωγή νέων πρωτοβουλιών κοινωνικής πρόνοιας.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2030, μια από τις πιο πιθανές πρωτοβουλίες που θα αναλάβουν οι περισσότερες μελλοντικές κυβερνήσεις θα είναι η Καθολικό βασικό εισόδημα (UBI), μηνιαίο επίδομα που καταβάλλεται σε όλους τους πολίτες κάθε μήνα. Η ποσότητα που δίνεται θα διαφέρει από χώρα σε χώρα, αλλά πάντα θα καλύπτει τις βασικές ανάγκες των ανθρώπων για στέγαση και διατροφή. Οι περισσότερες κυβερνήσεις θα δώσουν αυτά τα χρήματα ελεύθερα, ενώ μερικές θα προσπαθήσουν να τα συνδέσουν με συγκεκριμένους όρους που σχετίζονται με την εργασία. Τελικά, το UBI (και οι διάφορες εναλλακτικές εκδόσεις που μπορεί να το ανταγωνιστούν) θα δημιουργήσουν μια νέα βάση/κατώτατο όριο εισοδήματος για να ζήσουν οι άνθρωποι χωρίς τον φόβο της πείνας ή της απόλυτης εξαθλίωσης.

Σε αυτό το σημείο, η χρηματοδότηση του UBI θα είναι διαχειρίσιμη από τα περισσότερα ανεπτυγμένα έθνη (όπως συζητείται στο κεφάλαιο πέντε), ακόμη και με πλεόνασμα για τη χρηματοδότηση ενός μέτριου UBI στις αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτή η βοήθεια UBI θα είναι επίσης αναπόφευκτη, καθώς η παροχή αυτής της βοήθειας θα είναι πολύ φθηνότερη από το να επιτρέψουμε στα αναπτυσσόμενα έθνη να καταρρεύσουν και στη συνέχεια να πλημμυρίσουν εκατομμύρια απελπισμένοι οικονομικοί πρόσφυγες πέρα από τα σύνορα στις ανεπτυγμένες χώρες - μια γεύση αυτού φάνηκε κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης από τη Συρία προς την Ευρώπη κοντά στην έναρξη του συριακού εμφυλίου πολέμου (2011-).

Αλλά μην κάνετε λάθος, αυτά τα νέα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας θα είναι η αναδιανομή του εισοδήματος σε μια κλίμακα που δεν έχει παρατηρηθεί από τις δεκαετίες του 1950 και του 60—μια εποχή που οι πλούσιοι φορολογούνταν βαριά (70 έως 90%), οι άνθρωποι λαμβάνουν φθηνή εκπαίδευση και στεγαστικά δάνεια και με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η μεσαία τάξη και να αναπτυχθεί σημαντικά η οικονομία.

Ομοίως, αυτά τα μελλοντικά προγράμματα πρόνοιας θα βοηθήσουν στην αναδημιουργία μιας ευρείας μεσαίας τάξης δίνοντας σε όλους αρκετά χρήματα για να ζήσουν και να ξοδέψουν κάθε μήνα, αρκετά χρήματα για να πάρουν άδεια για να φύγουν Επιστροφή στο σχολείο και επανεκπαίδευση για μελλοντικές θέσεις εργασίας, αρκετά χρήματα για να αναλάβουν εναλλακτικές θέσεις εργασίας ή να αντέχουν οικονομικά να εργάζονται μειωμένες ώρες για τη φροντίδα των νέων, των ασθενών και των ηλικιωμένων. Αυτά τα προγράμματα θα μειώσουν το επίπεδο της εισοδηματικής ανισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών, καθώς και μεταξύ πλουσίων και φτωχών, καθώς η ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν όλοι θα εναρμονιστεί σταδιακά. Τέλος, αυτά τα προγράμματα θα πυροδοτήσουν εκ νέου μια οικονομία βασισμένη στην κατανάλωση, όπου όλοι οι πολίτες ξοδεύουν χωρίς το φόβο ότι θα ξεμείνουν ποτέ από χρήματα (σε ένα σημείο).

Ουσιαστικά, θα χρησιμοποιήσουμε σοσιαλιστικές πολιτικές για να τροποποιήσουμε τον καπιταλισμό αρκετά ώστε να συνεχίσει να βουίζει η μηχανή του.

Μπαίνοντας στην εποχή της αφθονίας

Από την αυγή της σύγχρονης οικονομίας, το σύστημά μας έχει λειτουργήσει από την πραγματικότητα της συνεχούς έλλειψης πόρων. Δεν υπήρχαν ποτέ αρκετά αγαθά και υπηρεσίες για να καλύψουν τις ανάγκες όλων, έτσι δημιουργήσαμε ένα οικονομικό σύστημα που επιτρέπει στους ανθρώπους να ανταλλάσσουν αποτελεσματικά τους πόρους που διέθεταν για τους πόρους που χρειάζονταν για να φέρουν την κοινωνία όσο πιο κοντά, αλλά ποτέ δεν φτάνει, σε μια άφθονη κατάσταση όπου όλες οι ανάγκες ικανοποιούνται.

Ωστόσο, οι επαναστάσεις που θα προσφέρει η τεχνολογία και η επιστήμη τις επόμενες δεκαετίες θα μας μετατοπίσουν για πρώτη φορά σε έναν κλάδο της οικονομίας που ονομάζεται οικονομία μετά τη σπανιότητα. Πρόκειται για μια υποθετική οικονομία όπου τα περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες παράγονται σε αφθονία με ελάχιστη ανθρώπινη εργασία που απαιτείται, καθιστώντας έτσι αυτά τα αγαθά και τις υπηρεσίες διαθέσιμα σε όλους τους πολίτες δωρεάν ή πολύ φθηνά.

Βασικά, αυτό είναι το είδος της οικονομίας στην οποία λειτουργούν οι χαρακτήρες από το Star Trek και τις περισσότερες άλλες μακρινές μελλοντικές σειρές επιστημονικής φαντασίας.

Μέχρι στιγμής, έχει γίνει πολύ λίγη προσπάθεια για την έρευνα των λεπτομερειών για το πώς θα λειτουργούσαν ρεαλιστικά τα οικονομικά μετά τη σπανιότητα. Αυτό είναι λογικό δεδομένου ότι αυτού του είδους η οικονομία δεν ήταν ποτέ δυνατός στο παρελθόν και πιθανότατα θα συνεχίσει να είναι αδύνατη για μερικές ακόμη δεκαετίες.

Ωστόσο, υποθέτοντας ότι η οικονομία μετά τη σπανιότητα γίνεται συνηθισμένη στις αρχές της δεκαετίας του 2050, υπάρχει μια σειρά από αποτελέσματα που γίνονται αναπόφευκτα:

Σε εθνικό επίπεδο, ο τρόπος με τον οποίο μετράμε την οικονομική υγεία θα μετατοπιστεί από τη μέτρηση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) στο πόσο αποτελεσματικά χρησιμοποιούμε την ενέργεια και τους πόρους.
Σε ατομικό επίπεδο, θα έχουμε επιτέλους μια απάντηση στο τι συμβαίνει όταν ο πλούτος γίνεται ελεύθερος. Βασικά, όταν καλυφθούν οι βασικές ανάγκες του καθενός, ο οικονομικός πλούτος ή η συσσώρευση χρημάτων σταδιακά θα υποτιμηθεί εντός της κοινωνίας. Στη θέση του, οι άνθρωποι θα αυτοπροσδιορίζονται περισσότερο από αυτό που κάνουν παρά από αυτό που έχουν.
Με άλλα λόγια, αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι τελικά θα αντλήσουν λιγότερη αυτοεκτίμηση από το πόσα χρήματα έχουν σε σύγκριση με το επόμενο άτομο και περισσότερο από αυτό που κάνουν ή τι συνεισφέρουν σε σύγκριση με το επόμενο άτομο. Το επίτευγμα, όχι ο πλούτος, θα είναι το νέο κύρος στις μελλοντικές γενιές.

Με αυτούς τους τρόπους, το πώς διαχειριζόμαστε την οικονομία μας και πώς διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας θα γίνει πολύ πιο βιώσιμο με την πάροδο του χρόνου. Το αν όλα αυτά θα οδηγήσουν σε μια νέα εποχή ειρήνης και ευτυχίας για όλους είναι δύσκολο να πούμε, αλλά σίγουρα θα πλησιάσουμε σε αυτήν την ουτοπική κατάσταση παρά σε οποιοδήποτε σημείο της συλλογικής μας ιστορίας.