Kokapenaren garrantzia (T-zelulen hartzailea) higiezinetan

T-zelulak sistema immunologikoaren ardatz gisa aitortu dira aspalditik. Potentzialki kaltegarriak diren substantzien identifikazioa (adibidez, agente infekziosoak edo minbizi-zelulak) T-zelulen gainazalean sakabanatuta dauden errezeptoreen aktibazioan oinarritzen da. Beste hitz batzutan: "Sistema immune moldagarri baten bereizgarria T zelulek antigenoak ezagutzeko gaitasuna da".

Arriskuak detektatu ondoren, seinale biokimikoak bidaltzen dira inbaditzaileei erasotzeko. Gainazaleko errezeptore aktiboekin T-zelulak edukitzea erantzun immunologiko sendoa izateko baldintza aproposa dela uste da. 

Irudi molekularreko teknologian gaur egungo ikerketek T-zelulari eta bere eraginkortasunari buruzko hipotesi hauek zalantzan jartzen dituzte. Ikerketa honen arabera, hartzaile aktibatuak dituzten T-zelulak izatea agian ez da bezain garrantzitsua izango nola   non errezeptoreak jartzen dira. 

Hego Galesko Unibertsitateko ikertzaileek frogatu dute T zelulen gainazaleko errezeptoreen aktibazioa haien banaketarekin lotuta egon daitekeela. Hau da: zenbat eta errezeptoreak multzokatuago egon, orduan eta aukera handiagoak ditu zelulak antigeno bat ezagutzeko eta defentsa bat jartzeko. 

Ikerketek iradokitzen dute gainazaleko errezeptoreak antigeno bati atxikitzeko eredu ezin hobean ez badaude, baliteke T-zelulen kopuruak ez duela benetako diferentziarik eragin. Alderantziz, errezeptoreak leku nagusietan kokatuta dauden bitartean, eraginkorragoak izan daitezke lotze-funtzioetan.

T-zelulen kokatzea garapen mediko gisa

Ezagutza honek etorkizuneko garapen medikoan lagun dezake. Zientzialariek nanoteknologia erabiltzea aurreikusten dute errezeptoreak T-zelulen gainazaletan zehar kluster eraginkorragoetan antolatzeko. Metodo honekin hartzaileen funtzionaltasuna optimizatzeaz gain, defentsa-taldera T-zelula gehiago biltzeko aukera dago. Hau "agortutako" zeluletan errezeptoreak berriro aktibatuz egin daiteke. 

Giza gorputzaren defentsa-sistemak areagotzeko modu berriak bilatzea antibiotikoek edo minbiziaren aurkako sendagaiek batzuetan eragiten dituzten albo-ondoriorik ez duten terapia zuzenagoak eta indartsuagoak ekar ditzake. T-zelulen hartzaileen kokapena aldatzea defentsa natural horiek maximizatzeko lehen urratsa izan daiteke.