Bewustzijn na de dood

Behoudt het menselijk brein een soort van bewustzijn nadat het lichaam is gestorven en het brein is uitgeschakeld? De AWARE-studie van onderzoekers van de Universiteit van Southampton in het Verenigd Koninkrijk zegt van wel.

Studies hebben aangetoond dat het voor de hersenen mogelijk is om gedurende een korte tijd een soort van bewustzijn vast te houden nadat is bewezen dat het lichaam en de hersenen klinisch dood zijn. Sam Parnia, een arts aan het Stony Brook University Hospital en leider van de AWARE-studie van het Human Conscious Project, zei: “Het bewijs dat we tot nu toe hebben, is dat het menselijk bewustzijn niet vernietigd wordt [na de dood]…. Het gaat nog een paar uur na de dood door, zij het in een slaapstand die we van buitenaf niet kunnen zien.”

AWARE bestudeerde 2060 mensen uit 25 verschillende ziekenhuizen in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Oostenrijk, die een hartstilstand hadden ondergaan om hun hypothese te testen. Hartstilstandpatiënten werden gebruikt als studiegebied, aangezien hartstilstand, of het stoppen van het hart, wordt beschouwd als "synoniem met de dood.” Van deze 2060 mensen voelde 46% een zekere mate van bewustzijn in de tijd nadat ze klinisch dood waren verklaard. Er werden gedetailleerde interviews gehouden met 330 van de patiënten die herinneringen hadden aan de gebeurtenis, van wie 9% een scenario uitlegde dat lijkt op een bijna-doodervaring, en 2% van de patiënten herinnerde zich een buitenlichamelijke ervaring.

Een bijna-doodervaring (BDE) kan optreden wanneer een persoon zich in een levensbedreigende medische situatie bevindt; ze kunnen levendige illusies of hallucinaties en sterke emoties waarnemen. Deze visioenen kunnen gaan over gebeurtenissen uit het verleden, of een gevoel van wat er op dat moment rond hun personen gebeurt. Het wordt beschreven door Olaf Blanke en Sebastian Dieguezin Lichaam en leven achterlaten: uittreding en bijna-doodervaring als "...elke bewuste perceptuele ervaring die plaatsvindt tijdens... een gebeurtenis waarbij een persoon heel gemakkelijk zou kunnen sterven of gedood zou kunnen worden [...] maar toch overleeft...."

Een buitenlichamelijke ervaring (OBE) wordt door Blanke en Dieguez beschreven als wanneer de perceptie van een persoon buiten zijn fysieke lichaam ligt. Er wordt vaak gemeld dat ze hun lichaam vanuit een verhoogde buitenlichamelijke positie zien. Er wordt aangenomen dat bewustzijn na de dood een verlengstuk is van bijna-doodervaringen en buitenlichamelijke ervaringen.

Er bestaat veel scepsis rond het onderwerp bewustzijn na de dood. Er moet voldoende bewijs zijn om de herinnering van gebeurtenissen door de patiënt te staven. Zoals bij elk goed wetenschappelijk onderzoek geldt: hoe meer bewijs je hebt om je theorie te ondersteunen, hoe plausibeler het is. De resultaten van het AWARE-onderzoek hebben niet alleen aangetoond dat het voor mensen mogelijk is om een ​​bepaald niveau van bewustzijn te behouden nadat hun lichaam is overleden. Het heeft ook aangetoond dat de hersenen in leven kunnen blijven en tot op zekere hoogte langer kunnen functioneren dan eerder werd aangenomen.

Bewustzijnsvoorwaarden

Vanwege de aard van het bewijs in BDE- en OBE-onderzoek is het moeilijk om de exacte reden of oorzaak van deze bewuste gebeurtenissen vast te stellen. Klinische dood wordt gedefinieerd als wanneer het hart en/of de longen van een persoon niet meer werken, een proces waarvan ooit werd aangenomen dat het onomkeerbaar was. Maar door de vooruitgang van de medische wetenschap weten we nu dat dit niet het geval is. Dood wordt gedefinieerd als het einde van het leven van een levend wezen of het permanent beëindigen van de vitale processen van een lichaam in zijn cel of weefsel. Om legaal dood te zijn, moet er nul activiteit in de hersenen zijn. Om te bepalen of een persoon na de dood nog bij bewustzijn is, hangt af van uw definitie van dood.

De meeste klinische sterfgevallen zijn nog steeds gebaseerd op het ontbreken van een hartslag of het niet functioneren van de longen, hoewel het gebruik van een elektro-encefalogram (EEG), dat de hersenactiviteit meet, steeds vaker wordt gebruikt in de gezondheidsindustrie. In sommige landen wordt dit gedaan als een wettelijke vereiste, en ook omdat het artsen een betere indicatie geeft van de status van de patiënt. Als onderzoeksstandpunt voor bewustzijn na de dood dient het gebruik van een EEG als een indicator van wat de hersenen doormaken op het moment van een hartstilstand, aangezien het moeilijk te zeggen is wat er op dat moment met de hersenen gebeurt. We weten wel dat er een piek in hersenactiviteit is tijdens een hartaanval. Dit kan te wijten zijn aan het feit dat het lichaam een ​​"noodsignaal" naar de hersenen stuurt, of aan medicijnen die aan patiënten worden toegediend tijdens reanimatie.

Het is mogelijk dat de hersenen nog steeds functioneren op lagere niveaus die het EEG niet kan detecteren. De slechte ruimtelijke resolutie van een EEG betekent dat het alleen bekwaam is in het detecteren van oppervlakkige elektronische pulsen in de hersenen. Andere, meer interne hersengolven kunnen moeilijk of onmogelijk zijn voor de huidige EEG-technologie om te detecteren.

Vergroting van het bewustzijn

Er zijn verschillende mogelijkheden waarom mensen bijna-doodervaringen of buitenlichamelijke ervaringen hebben, en of de hersenen van een persoon nog steeds een soort bewustzijn kunnen behouden nadat ze zijn overleden. Uit de AWARE-studie bleek dat het bewustzijn in een "slaapstand" blijft nadat de hersenen zijn gestorven. Hoe de hersenen dit doen zonder enige impuls of enig vermogen om herinneringen op te slaan, is nog niet bekend en wetenschappers kunnen er geen verklaring voor vinden. Sommige wetenschappers geloven echter dat er een verklaring zou kunnen zijn dat niet alle mensen bijna-dood- of buitenlichamelijke ervaringen hebben.

Sam Parnia denkt: "Een groter deel van de mensen heeft misschien levendige doodservaringen, maar herinnert zich ze niet vanwege de effecten van hersenletsel of kalmerende medicijnen op geheugencircuits." Daarom geloven sommigen om dezelfde reden dat de ervaringen een herinnering zijn die de hersenen in zichzelf implanteren. Dit kan een stimulatie in de hersenen zijn of een coping-mechanisme dat de hersenen gebruiken om met de stress van bijna doodgaan om te gaan.

Patiënten met een hartstilstand krijgen meerdere medicijnen toegediend wanneer ze in een ziekenhuis worden toegediend. Geneesmiddelen die kalmerend of stimulerend werken, die de hersenen kunnen aantasten. Dit wordt gecombineerd met hoge niveaus van adrenaline, het gebrek aan zuurstof dat de hersenen ontvangen en de algemene stress van een hartaanval. Dit kan van invloed zijn op wat een persoon ervaart en wat hij zich kan herinneren over het tijdstip van een hartstilstand. Het is ook mogelijk dat deze medicijnen de hersenen in leven houden in een lagere staat die moeilijk te detecteren is.

Vanwege een gebrek aan neurologische gegevens rond het tijdstip van overlijden, is het moeilijk te zeggen of de hersenen echt dood waren. Als bewustzijnsverlies niet onafhankelijk van een neurologisch onderzoek is vastgesteld, wat begrijpelijkerwijs moeilijk is en geen prioriteit heeft, kun je niet definitief zeggen dat de hersenen dood zijn. Gaultiero Piccinini en Sonya Bahar, van het Department of Physics and Astronomy en Center for Neurodynamics van de University of Missouri verklaarde: "Als mentale functies plaatsvinden binnen neurale structuren, kunnen mentale functies de hersendood niet overleven."