Hezkuntza edo makinak: langabeziaren erruduna

Oraintxe bertan, Indiaren inbasio robotizatu bat dago. Hori da, behintzat, fabrikako langile askok Royal Enfield Indiako hegoaldeko moto-fabrikak sinetsi nahi genuke. 2015eko abuztuaren hasieran, Royal Enfield-ek makinak ekartzen hasi zen beren muntaketa-kateetako langileak ordezkatzeko, zehazki, margolariak. Batzuek diote makinak bizitzak suntsitzen ari direla, eta beste batzuek dirudiena baino askoz gehiago gertatzen ari dela.  

Zoritxarrez, Royal Enfieldera ekarritako makinek gizaki baten abiadura bikoitza mugitzen zutela jakinarazi zuten akatsik egin gabe. Makinaren eraginkortasunak maila baxuko langileen kaleratze masiboak ekarri zituen, eta langabezia mailak gora egin zuen. Hala ere, nolabait zilarrezkoa da honek guztiak.  

Natalie Obiko Pearson, Bloomberg News Hego Asiako Gobernuko kazetaria, azaldu du "robotek lana sortzen dutela". Gainera, azaltzen du galtzen ari diren lanpostuak konpentsatzeko hezitako lantalde bat osatuz oreka sortzen dugula muntaketa lerroko makina gehiago konpondu, programatu eta sortu ditzaketenen artean.  

Ikasketarik gabeko Populazioa 

Errealitatea, ordea, Indiak hezkuntza hutsune handia duela da. Horrek esan nahi du sortzen ari diren lanpostuak hezkuntza-pertsonei bakarrik doazela, heziketarik gabeko pertsonen lan-talde handiagoak lanik gabe pobrezian bizitzen jarraitzen duen bitartean. Benetan arazo kezkagarria da, baina gai al da Ipar Amerikan gertatzeko? 

Gutako gehienok uste duguna izan arren, lehen munduko nazioetako heldu askok gaitasun maila baxua dute gaitasun akademikoetan. Canadian Literacy Learning Network-ek aurkitu duenez, "42 eta 16 urte bitarteko Kanadako helduen % 65k alfabetatze gaitasun baxuak ditu". 2008an egindako Stats Canada helduen alfabetatze eta bizitzarako trebetasun inkestak erakusten du alfabetatze trebetasun baxuak ekar ditzaketela "alfabetatze maila eta banaketaren, kalkuluaren eta arazoak konpontzeko trebetasunen [horiek] desberdintasun handiekin erlazionatuta daude ekonomia eta gizarte mailan. emaitzak”. Horrek esan nahi du makinak ez direla jendeak langabeziarako duen arazo nagusia, arazo asko baitaude jokoan. 

Drew Miller-ek horren froga egin dezake. "Batxilergoa gogorra izan zen niretzat", dio Millerrek, eta gaztetan batxilergoa utzi zuen. Azaldu duenez, nahi ez diren arreta eta jazarpen asko erakarri zituen bere itxuragatik, eta horrek eskolara joan nahi ez izatera eraman zuen. Gainera, adierazi du "eskola sistemak ez zuela ia ezer egin nire absentismoari eta dena kontroletik kanpo geratu zela".  

Orain Millerrek 23 urte ditu batxilergoko titulurik gabe, lan batetik bestera doa eta, bira bitxi batean, antzeko borrokak bizi dituzten Indian erlaziona daiteke. Millerrek dioenez, "paperean ezer ez edukitzea heriotza-zigorra da nahikoa curriculumak banatzerakoan".  

Bizi duen gurpil zoroari buruz hitz egiten jarraitzen du: lanik ez ikasketarik ez eta hezkuntzarik ez lanik esan nahi du. Berak dio: "Nahiago dut batxilergoa dudala eta otoitz egin behar dut enpresaburuek ez dezaten aztertuko". Miller-ek telemarketinan izan ezik lanaldi osoko enplegurik ikusi ez duela ere aipatzen du. 

Bitxia bada ere, Millerrek gizarteari leporatzen dio makinen ordez. "Ez dut nire lan kaskarrik galdu makinetan", dio Millerrek. Adierazi nahi du berak eta bere karguan dauden beste batzuk, Indiakoak edo Ipar Amerikakoak, ez direla makinak ekartzen dituzten enpresen aurka bildu behar, baizik eta jendeari heziketa egokirik gabe aurrera egiten uzten duten gobernuaren eta gizartearen aurka.  

Bere buruari errua asko dagoela esaten du eta orain Indiako jendeak baino askoz errazagoa duela, baina "azpimarratzeko faktore asko daudela atzean. Inork ez du apurtuta egon eta alferrikakoa sentitu nahi, baina halakoxea da batzuetan».