واکسن بالقوه به آینده ای روشن تر برای بیماری آلزایمر منجر می شود

بیماری آلزایمر و بیماری‌های مرتبط با زوال عقل از فلج‌کننده‌ترین بیماری‌ها در سیستم بهداشتی ما هستند و هزینه جهانی آن بیش از ۶۰۰ میلیارد دلار در سال است. با افزایش 600 میلیون مورد آلزایمر در سال، این هزینه فقط افزایش خواهد یافت. 7.5 میلیون نفر کنونی مبتلا به پرهزینه ترین بیماری در سراسر جهان هستند که فشار زیادی را بر سیستم بهداشت جهانی وارد می کند و اقتصاد جهانی ما را تحلیل می برد.

این نه تنها از نظر اقتصادی بر ما تأثیر می گذارد، بلکه زندگی افراد مبتلا و عزیزانشان را به شدت تغییر می دهد. بیماری آلزایمر معمولا در بیماران 65 ساله یا بالاتر ظاهر می شود (اگرچه آلزایمر زودرس می تواند در افراد 40 یا 50 ساله ظاهر شود). در این زمان اکثراً در حال گذار به بازنشستگی و معرفی نسل جدیدی از نوه ها هستند. اما بسیاری از بیماران آلزایمر حتی به یاد نمی آورند که نوه دارند. متأسفانه این از دست دادن حافظه معمولاً با گیجی، عصبانیت، رفتارهای خطرناک و تغییرات خلقی و بی‌حسی همراه است. این بار برای خانواده ها دلخراش است زیرا آنها اساساً افرادی را که بیشتر دوست دارند از دست می دهند. 

بیماری آلزایمر دقیقا چیست؟

به گفته انجمن آلزایمر، بیماری آلزایمر «یک اصطلاح کلی برای از دست دادن حافظه و سایر توانایی‌های ذهنی است که به اندازه کافی جدی است که در زندگی روزمره تداخل ایجاد کند». این شایع ترین شکل زوال عقل است که 60 تا 80 درصد از کل موارد را تشکیل می دهد. به طور کلی، افراد به طور متوسط ​​هشت سال پس از تشخیص آلزایمر زندگی می کنند، اگرچه برخی از آنها تا 20 سال نیز عمر کرده اند. چیزی که با تغییرات خفیف خلق و خو و از دست دادن حافظه شروع می شود، به زوال کامل مغز همراه با از دست دادن توانایی برقراری ارتباط، شناسایی مراقبان و اعضای خانواده و توانایی مراقبت از خود ادامه می دهد. این بیماری و همه چیزهایی که در بر می گیرد واقعاً ویرانگر است.

در سطح مولکولی، به نظر می‌رسد که نورون‌ها نوع اصلی سلول‌هایی هستند که در اثر بیماری آلزایمر از بین می‌روند. این امر از طریق تداخل در تحویل تکانه های الکتریکی بین نورون ها و همچنین انتشار انتقال دهنده های عصبی رخ می دهد. این باعث ایجاد اختلال در اتصالات طبیعی اعصاب در مغز می شود و نحوه تفسیر موقعیت های روزانه را تغییر می دهد. در نهایت، پیشرفت بیماری آلزایمر منجر به مرگ اعصاب و در نتیجه از دست دادن کلی بافت و انقباض بعدی در مغز خواهد شد - که بزرگترین آن در قشر، بزرگترین بخش مغز ظاهر می شود. به ویژه، هیپوکامپ، مسئول شکل گیری خاطرات جدید، بیشترین انقباض را نشان می دهد. بنابراین، این دلیل از دست دادن حافظه و ناتوانی در یادآوری رویدادهای فعلی و گذشته در زندگی بیمار است.  

در مورد علت دقیق آلزایمر، دانشمندان سال‌ها است که در مورد این پاسخ تردید دارند. با این حال، اخیرا اکثر دانشمندان توافق کرده اند که پاتوژنز اصلی بیماری ترکیبی از پروتئین β-آمیلوئید و تاو است. در مراحل اولیه بیماری، پلاک بتا آمیلوئید ایجاد می‌شود که سیگنال‌های مغزی را قطع می‌کند و پاسخ‌های ایمنی را تحریک می‌کند که باعث التهاب بیشتر و مرگ سلولی می‌شود. 

با پیشرفت بیماری، افزایش بعدی در پروتئین دوم به نام tau وجود دارد. پروتئین تاو به فیبرهای پیچ خورده تبدیل می‌شود که در سلول‌ها جمع می‌شوند و گره‌هایی را تشکیل می‌دهند. این گره‌ها مستقیماً با سیستم انتقال پروتئین‌ها تداخل می‌کنند، بنابراین در انتقال مولکول‌های غذا و سایر بخش‌های سلولی که برای عملکرد سلول حیاتی هستند، تداخل ایجاد می‌کنند. کشف این پروتئین ها انقلابی در تحقیقات آلزایمر بوده است، زیرا به دانشمندان هدف بالقوه ای برای پیشگیری و درمان بیماری آلزایمر داده است.

گذشته 

مطالعه در تحقیق و درمان آلزایمر به این نتیجه رسیدند که بین سال های 2002 تا 2012، 413 کارآزمایی بیماری آلزایمر انجام شد. از بین این آزمایشات، تنها یک دارو برای استفاده انسانی تایید شد، اما میزان شکست آن به طرز تکان دهنده ای بالای 99.6٪ بود. حتی وب‌سایت این دارو، معروف به نامزاریک، یک سلب مسئولیت قابل توجه دارد و بیان می‌کند که «هیچ مدرکی مبنی بر جلوگیری یا کند کردن روند بیماری زمینه‌ای در بیماران مبتلا به آلزایمر وجود ندارد».

طبق یک مطالعه Consumer Report در سال 2012، "مطالعات موجود نشان می دهد که اکثر مردم هیچ سودی از مصرف داروی [بیماری آلزایمر] نخواهند داشت". این مطالعه همچنان بیان می‌کند که به دلیل «قیمت نسبتاً بالا و خطر عوارض جانبی، از جمله نگرانی‌های ایمنی نادر اما جدی، ما نمی‌توانیم هیچ یک از داروها را تأیید کنیم». این بدان معناست که در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که بتواند علائم بیماری آلزایمر را درمان، پیشگیری یا حتی مدیریت کند. کسانی که تشخیص داده می شوند هیچ گزینه ای جز تسلیم شدن در برابر بیماری خود ندارند.   

با وجود این حقایق، اکثر مردم نمی دانند که بیماری آلزایمر غیرقابل درمان است. این به احتمال زیاد به دلیل ارائه نادرست یافته ها به مردم است. در گذشته، بسیاری از مطالعات بر روی داروهای فوق، تغییرات قابل اندازه گیری را در مغز نشان داده اند، اما هیچ تغییری را در زندگی بیمار به طور دقیق نشان نمی دهند. این اطلاعات فریبنده ای را به مردم ارائه می دهد، زیرا ما فکر می کنیم این یافته ها ارزشمند هستند. این داروها نه تنها نتیجه کمی دارند، بلکه خطر عوارض جانبی عمده مانند آسیب شدید کبدی، کاهش وزن شدید، سرگیجه مزمن، بی اشتهایی، درد معده و بسیاری از عوارض جانبی جزئی دیگر را نیز افزایش می‌دهند و خطرات ناشی از وزن را افزایش می‌دهند. مزایای محدود به همین دلیل است که 20 تا 25 درصد بیماران در نهایت داروی خود را قطع می کنند. ناگفته نماند که این داروها می توانند تا 400 دلار در ماه برای بیماران هزینه داشته باشند.

واکسن 

بر کسی پوشیده نیست که چیزی باید تغییر کند. ایالات متحده به تنهایی 1.3 میلیارد دلار را به تحقیقات آلزایمر در سال جاری اختصاص داده است که چیزی جز شکست های پی در پی و نتایج محدود در درمان های دارویی نشان داده نشده است. این یک درخواست ناامیدکننده برای چیزی شدید و متفاوت به جا گذاشته است. به نظر می رسد محققان استرالیایی در دانشگاه فلیندرز، در کنار دانشمندان آمریکایی در موسسه پزشکی مولکولی (IMM) و دانشگاه کالیفرنیا در ایروین (UCI)، به این درخواست کمک پاسخ داده اند. این تیم در راه ساخت واکسنی است که بیماری آلزایمر را درمان می کند.

همانطور که قبلاً گفته شد، اخیراً ایجاد پلاک بتا آمیلوئید و درهم‌تنیدگی پروتئین تاو علت بیماری آلزایمر نامیده شده است. نیکلای پتروفسکی، پروفسور پزشکی در دانشگاه فلیندرز در آدلاید، استرالیای جنوبی و بخشی از تیم سازنده واکسن، توضیح می دهد که عملکرد پروتئین ها در ایجاد بیماری آلزایمر در موش های تراریخته به اثبات رسیده است. 

این موش‌های تراریخته با تقلید از آلزایمر انسانی دچار نوعی زوال عقل می‌شوند. بیماری، گفت: پتروفسکی. درمان‌هایی از جمله واکسن‌ها و آنتی‌بادی‌های مونوکلونال که تجمع بتا آمیلوئید یا تاو [پروتئین‌ها] را در این موش‌ها متوقف می‌کنند، از ابتلای آنها به زوال عقل جلوگیری می‌کنند و نقش سببی تجمع این پروتئین‌های غیرطبیعی را تأیید می‌کنند.»

بنابراین، برای پیشگیری موفقیت‌آمیز از بیماری، یا درمان آن در مراحل اولیه، یک واکسن بالقوه باید در ابتدا با هدف قرار دادن مستقیم پلاک‌ها با بتا آمیلوئید تداخل داشته باشد. برای درمان در مراحل بعدی بیماری، واکسن باید در عملکرد پروتئین‌های تاو اختلال ایجاد کند. برای حل این مشکل، دانشمندان مجبور شدند واکسنی را کشف کنند که با هر دو، همزمان یا متوالی تداخل داشته باشد.

از این رو این تیم با استفاده از مغز بیمار آلزایمری پس از مرگ، واکسنی را کشف کرد که با موفقیت با پروتئین ها در زمان لازم تعامل داشته باشد تا موثر باشد. یافته های مطالعه آنها، منتشر شده در گزارش علمی در ژوئیه 2016، تایید کرد که واکسنی مانند این با استفاده از دو ماده که برای توسعه آن بسیار مهم هستند امکان پذیر است. اولین مورد کمکی مبتنی بر قند به نام Advax بود^CpG. به گفته پتروفسکی، استفاده از این ادجوانت "به سلول های B کمک می کند تا حداکثر تحریک را برای تولید آنتی بادی های خاص ایجاد کنند." این با پلتفرم واکسن دوم، معروف به فناوری MultiTEP، همراه شد. این "برای ارائه حداکثر کمک سلول های T به سلول های B تولید کننده آنتی بادی طراحی شده است، در نتیجه کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که واکسن سطوح آنتی بادی به اندازه کافی بالا برای موثر بودن فراهم می کند."

آینده ای روشن تر

به لطف تیم دانشگاه فلیندرز و موسسه پزشکی مولکولی، آینده تحقیقات بیماری آلزایمر امیدوار کننده است. نتایج اخیر آنها راه را برای آینده تحقیقات بیماری آلزایمر، که قبلا به عنوان "قبرستان آزمایش های دارویی گران قیمت" شناخته می شد، هدایت می کند.

واکسن تولید شده توسط پتروفسکی و تیم تحقیقاتی نشان داده است که بیش از 100 برابر بیشتر از داروهایی که در گذشته شکست خورده اند، آنتی بادی ایجاد می کند. این تیم با ایجاد واکسنی با شکل سه بعدی عالی که آنتی بادی های مورد نیاز برای اتصال مناسب به پروتئین های β-آمیلوئید و تاو را القا می کند، به این مهم دست یافتند. پتروفسکی می‌گوید: «این کار برای بسیاری از نامزدهای شکست خورده که به احتمال زیاد، در نتیجه آنتی‌بادی کافی یا نوع مناسبی از آنتی‌بادی تولید نکرده‌اند، انجام نشد».

پتروفسکی پیش‌بینی می‌کند که «واکسن آزمایش‌های بالینی انسان را تا دو سال دیگر آغاز خواهد کرد. اگر نشان داده شود که در چنین آزمایش‌هایی مؤثر است، انتظار می‌رود که در حدود هفت سال آینده وارد بازار شود.»