De opkomst van onze glorieuze robotoverheersers

Op een bepaald moment in je leven heb je misschien gehoord van de ellende van degenen die onlangs hun baan zijn kwijtgeraakt, variërend van het gewone 'het is niet mijn schuld' tot het altijd populaire 'ze zullen er spijt van krijgen'. In de wereld van vandaag veranderen deze eeuwenoude klachten echter geleidelijk in iets in de trant van "die robot heeft mijn baan overgenomen" of "blijkbaar kan een computerprogramma mijn bachelordiploma gemakkelijk vervangen". Natuurlijk klinkt dit misschien overdreven (tegenwoordig, tenminste), maar zo'n bezorgdheid is eigenlijk begrijpelijk. Machines worden echt beter dan mensen in het uitvoeren van bepaalde taken en als gevolg daarvan beginnen ze veel arbeiders over de hele wereld te vervangen.

Deze overgang heeft blijkbaar bij velen zorgen gezaaid. Ze geloven dat het slechts een kwestie van tijd is voordat de wereld van werk wordt gedomineerd door machines - van zelfrijdende auto's die taxi's elimineren tot futuristische automaten die de banen van fastfoodmedewerkers overnemen. Deze mensen zouden wel eens terecht kunnen zijn in hun terreur, vooral als we kijken naar de werkloosheidsstatistieken die in de media worden gerapporteerd.

Volgens recent rapporten van The Economist, bijvoorbeeld: "in de afgelopen drie decennia is het aandeel van arbeid in de productie wereldwijd geslonken van 64% tot 59%." Arbeidswerkzaamheden zijn in deze context werkzaamheden die verband houden met productie- en montagewerkzaamheden. Hoewel de gegevens in eerste instantie niet zo'n grote daling lijken, geloven de pessimisten van de werkende wereld dat dit nog maar het begin is van een grotere daling.

Een ander voorbeeld komt uit een statistiek vrijgegeven door de regering van Canada, waaruit blijkt dat het werkloosheidspercentage van het land in februari 6.8 2015% bedraagt ​​- ongeveer gelijk aan 6,600 mensen zonder werk. Voor een heel land met een geschatte bevolking van ongeveer 35 miljoen lijkt dat niet zo erg, maar wat zorgwekkend is, is dat een groot deel van deze aantallen mogelijk te wijten is aan de introductie van machines in het personeelsbestand. Zoals een ambtenaar van Stats Canada uitlegde: "er is geen twijfel dat mensen banen verliezen aan machines, maar op dit moment kennen [alleen] Canadezen de exacte cijfers niet."

Als de bovenstaande rapporten u niet genoeg hebben overtuigd, zijn er ook veel voorspellingen vrijgegeven door de academische wereld om de bezorgdheid verder te bevestigen. Een van hen is van de Oxford Martin School (een onderzoeksafdeling van de universiteit van Oxford). rapporteerde: "45% van de Amerikaanse banen loopt een groot risico om binnen de komende twee decennia door computers te worden ingenomen." De bevinding was bepaald door middel van een statistische modelleringsmethode met meer dan 700 vacatures op O'Net, een online carrièrenetwerk. Als klap op de vuurpijl heeft Bill Gates zelfs gezegd: "Technologie zal in de loop van de tijd de vraag naar banen verminderen, vooral aan de onderkant van de vaardigheden."

Ten slotte zijn ook tientallen publicaties deze problematiek blijven uitdragen. In de afgelopen jaren zien we dat boeken waarin wordt uitgelegd waarom de werkloosheid als gevolg van machines zo hoogtij viert, steeds prominenter worden. Sommige boeken zoals De anatomie van baanverlies: het hoe, waarom en waar van werkgelegenheidsdaling schetsen zelfs werkterreinen die moeten worden vermeden vanwege de onvermijdelijkheid dat machines alle banen overnemen.

Gezien al deze context kunnen de volgende vragen worden gesteld: is er echt een probleem met machines die de banen van arbeiders overnemen? Of is dit gewoon een hoop angst om niks? Als het rapport en de voorspelling waarschijnlijk juist zijn, waarom komen er dan niet meer mensen in opstand op straat? Waarom is er niet meer rumoer en vraag naar duurzame banen? Ren Macpherson kan misschien enkele van deze vragen beantwoorden.

Ren Macpherson had 10 jaar van zijn leven voor een autobedrijf gewerkt. Als arbeider bestond zijn taak uit het besturen van een robotarm die gastanks aan voertuigen vastmaakte. Het klinkt misschien saai voor sommigen, maar het is het leven en bloed van de Noord-Amerikaanse arbeidsindustrie, en wat nog belangrijker is, het zijn precies de soorten banen die het zwaarst worden getroffen door de machines.

Volgens hem is er altijd al banenverlies geweest door machines, maar bedrijven maken de hele situatie vaak veel ingewikkelder dan menigeen zou denken. Het bedrijf waar hij voor werkt, bijvoorbeeld, sluit hun magazijn van twee weken tot een maand elke keer dat er een nieuw voertuig uitkomt. "Dit is wanneer machines worden aangepast of nieuwe worden binnengebracht," zei hij, "[gedurende deze periode] krijgen we allemaal een nieuwe baan toegewezen, vaak banen die oorspronkelijk een paar van ons in beslag namen, hebben er nu misschien maar één nodig."

Hij legde verder uit dat bedrijven proberen zoveel mogelijk werknemers te behouden, maar zeker niet iedereen heeft het geluk om door te snijden. "Als je baan niet meer bestaat dankzij nieuwe robots die ze hebben geïnstalleerd, zit je [absoluut] in de problemen", zei hij. Hij voegde er verder aan toe dat anciënniteit ook een grote rol speelt bij het redden van iemands baan. “Als je daar al lang zit, plaatst je baas je ergens anders. Als je de lage man op de totempaal bent, word je ontslagen, dus er gebeurt niets direct en daarom heeft niemand de bewuste gemoedstoestand om die link te leggen en te protesteren. Hij dacht dat dit zou kunnen verklaren waarom mensen niet in opstand komen tegen het verlies van banen door machines. "Ze beseffen het gewoon niet."

Ten slotte geloofde Macpherson dat de auto-industrie beïnvloed zal blijven door machines, maar hij dacht dat het niet al te erg zou zijn. Voor hem is het belangrijker dat we misschien een echte verandering in denken nodig hebben om een ​​einde te maken aan de dreiging van werkloosheid als gevolg van machines. "Het elimineren van de overtollige banen in de samenleving moet gebeuren om dingen beter te maken." Hij vervolgt dat "dat betekent dat we moeten nadenken over wat er niet door machines wordt geëlimineerd en waarom."

Gelukkig bevinden niet alle sectoren zich in een crisis en dat kan Rory Rudd beamen. Rudd heeft de afgelopen drie jaar gewerkt als pre-flight bagagescreener op Toronto Pearson International Airport en John C. Munro Hamilton International Airport in Mount Hope, Ontario. Zijn werk bestaat voornamelijk uit het kloppen, het lezen van röntgenfoto's van bagage en het visueel controleren van mensen die aan boord willen van commerciële luchtvaartmaatschappijen.

Met de manier waarop onze nieuwe progressieve wereld gaat, kan men zich gemakkelijk voorstellen dat zijn baan zou worden vervangen door machines. Door de introductie van röntgenapparatuur of hightech scanners kan de luchthavenbeveiliging bijvoorbeeld de inhoud van de bagage van passagiers nauwkeurig scannen en metalen voorwerpen zoals wapens detecteren. In een bizarre wending vormden de machines echter eigenlijk niet veel bedreiging voor Rudds positie op het vliegveld van Mount Hope. Hij wees erop dat wat zijn baan heeft veiliggesteld, menselijke intuïtie is.

"Het probleem van de machine is dat iedereen een bedreiging vormt", zei Rudd.

"De nieuwe machines vertragen niet alleen alles vanwege hun gebrek aan intuïtie en basisredenering, ze veroorzaakten ook zoveel problemen dat ze ons nooit zouden kunnen vervangen."

Rudd is ook andere problemen tegengekomen om hoop te geven aan de pessimisten die geloven dat machines ons allemaal zullen vervangen. "Het is grappig dat negen van de tien [mensen] liever met een persoon te maken hebben dan met een machine... niemand wil een scanner gebruiken die hun privacy volledig schendt."

Hij legde verder uit dat die persoon op zijn eerste vlucht nerveus en zenuwachtig kan zijn en iets in zijn tas kan laten wat hij niet zou moeten doen, alleen omdat hij het niet weet. 'Als ik dit allemaal zou zien, zou ik een gesprek met de persoon hebben en erachter komen of het de eerste keer is. Een machine zou alarm slaan en alles erger maken,' betoogde Rudd, 'zolang mensen met mensen willen omgaan in plaats van koude emotieloze machines, zal er altijd enige werkzekerheid zijn.'