Hoe Twitter het informatiespel verandert

Het tijdperk van de Twitter-hashtag die het aantoonbaar minder stabiele en gezonde deel van komiek Charlie Sheen (#winning!) belichaamde, lijkt eeuwen geleden volgens de huidige standaard van trending hashtags. In werkelijkheid werd het recordbrekende Twitter-account van Sheen, dat tijdens zijn hoogtepunt bijna 4000 volgers per minuut kreeg, pas minder dan vier jaar geleden gelanceerd. In Twitter-tijd is de hoeveelheid informatie die tussen de ene en de volgende dag wordt geproduceerd echter vergelijkbaar met het verschil tussen het begin van het paleozoïcum en het einde van het cenozoïcum. Ik ben hier een beetje hyperbolisch, maar als elke tweet die op Twitter wordt verzonden, één geologisch jaar zou vertegenwoordigen, dan zou Twitter binnen één dag bijna 500 miljoen jaar oud zijn geworden.

Laten we meer details bekijken. Op een gemiddelde dag, op basis van de gegevens van Live-statistieken op internet, worden er ongeveer 5,700 tweets per seconde (TPS) verzonden, terwijl er ter vergelijking ongeveer 5 miljoen exemplaren van dagbladen in omloop zijn in Canada. Dit betekent dat Twitter je op de hoogte houdt van nieuwe informatie - of het nu gaat om dagelijkse updates van je beste vriend of het laatste nieuws van de Toronto Star - bijna honderd keer vaker dan je dagelijkse krant en met grotere tussenpozen dan de inkt- en papierenversie kan houden op met. Dit is mogelijk een van de redenen waarom veel kranten en andere traditionele media recentelijk hebben besloten te bezwijken voor de Twitter-bug. Dit geeft een geheel nieuwe betekenis aan het eeuwenoude gezegde: als je ze niet kunt verslaan, doe dan mee.

Traditionele media omarmen sociale media op een geheel nieuwe manier om relevant te blijven in de snelle informatierace van vandaag. Een van de meest recente gevallen was de Canadian Broadcasting Corporation (CBC) verslaggeving van het neerschieten van Nathan Cirillo op Parliament Hill, Ottawa terug in oktober 2014. De televisieverslaggever slaagde erin om een ​​interview met parlementslid John McKay slechts een paar uur na de schietpartij te bemachtigen, en vervolgens uploadde hij de interviewvideo naar zijn Twitter zodra de Q&A was afgelopen.

Dit specifieke type Twitter-update kan inderdaad het publiek voorzien van belangrijke informatie over recente gebeurtenissen, maar er zijn ook andere gevallen geweest waarin informatie op Twitter op een onbetrouwbare manier werd verspreid. In een tijd waarin het plaatsen van een selfie op Twitter dezelfde regels volgt voor het plaatsen van een 'feit', is het vaak moeilijk voor een persoon om te onderscheiden welke tweets de waarheid vertellen en welke niet.

Stephen Colbert, die bekend staat om zijn hosting The Colbert Report, heeft de moeilijkheid waarmee we worden geconfronteerd in dit groeiende tijdperk van op meningen gebaseerde feiten, in plaats van op feiten gebaseerde meningen, samengevat als de factor 'waarachtigheid'.

"Vroeger had iedereen recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten", merkte Colbert op. “Maar dat is niet meer het geval. Feiten doen er helemaal niet toe. Perceptie is alles. Het is zekerheid [dat telt].”

Colbert legt vast waar velen van ons zich zorgen over beginnen te maken, vooral met betrekking tot de overtuigingskracht die een sociaal mediaplatform zoals Twitter kan hebben op de wereldpolitiek. Twitter bleek bijvoorbeeld behoorlijk nuttig te zijn in de beweging van de Arabische Lente in 2011, toen tot 230,000 tweets werden per dag verzonden uit de twee betrokken landen, Tunesië en Egypte. Bovendien is de hashtag #jan25 was ook trending van 27 januari 2011 tot 11 februari 2011 met als hoogste dag de dag nadat president Mubarak aftrad. In dit geval dienden de tweets om informatie van het protestterrein naar de mensen die thuis wachtten te brengen, wat op zijn beurt de eerste 'Twitter-fied' publieke verontwaardiging werd die over de hele wereld te horen was. Ongetwijfeld hadden de resultaten van deze ongekende omwenteling niet kunnen worden bereikt zonder Twitter; maar hoewel deze trending topics veel positieve neveneffecten hebben, zijn er evenzeer, zo niet meer bedreigende, negatieve bijwerkingen.

Politieke campagnes hebben bijvoorbeeld ditzelfde medium gebruikt om hun eigen agenda's onder de algemene bevolking te verbergen als authentieke 'basisbewegingen'. In eerste instantie lijkt dit misschien geen probleem, aangezien mensen altijd de vrijheid hebben om hun eigen onderzoek te doen en te beslissen of deze tweets enige echte verdienste hebben. Verschillende onderzoeken die de afgelopen jaren zijn uitgevoerd, hebben echter het tegendeel aangetoond. De psychologie van het menselijk brein is veel gecompliceerder dan we aannemen, en ook veel gemakkelijker te manipuleren dan we zouden denken.

In Wetenschap tijdschrift, toont een recent artikel de resultaten van een onderzoek naar de invloed van online beoordelingen, met name positieve, op een willekeurige steekproef van mensen. Ze ontdekten dat positieve effecten een "illusoir sneeuwbaleffect" creëren, wat in termen van leken simpelweg betekent dat mensen meer geloof hechten aan positieve opmerkingen zonder ze in twijfel te trekken en die positiviteit vervolgens naar voren schuiven. In tegenstelling hiermee beschouwden de deelnemers aan dit onderzoek de negatieve opmerkingen die ze lazen als onbetrouwbaar en stonden ze sceptischer tegenover een dergelijk verslag. Aan het einde van het onderzoek ontdekten de MIT-professoren die co-auteur waren van dit onderzoek dat hun gemanipuleerde positieve opmerkingen een exponentiële populariteitstoename zagen en een 25% hogere gemiddelde beoordeling kregen van andere sitegebruikers. Dit was asymmetrisch ten opzichte van de conclusies die uit de negatieve beoordelingen werden getrokken - wat betekent dat mensen minder snel door negatieve feedback werden beïnvloed. Dit is met name zorgwekkend als het gaat om zaken als politiek, een gebied waarin de onderzoekers ontdekten dat deze techniek voor het verzamelen van meningen behoorlijk effectief was.

Onlangs heeft The New Yorker een korte speelfilm gemaakt met de titel: "De opkomst van Twitter-bots”, wat naar mijn mening op dezelfde manier hintte op de kwestie rond de oneerlijke rol die sociale media kunnen spelen bij de meningsvorming van mensen over specifieke politieke partijen. Hun focus lag echter meer op de kunstmatige Twitter-bots die informatie uit de hoofdfeed van Twitter kunnen ontleden en deze vervolgens kunnen retweeten en posten als hun eigen 'informatie' met behulp van een taal van codes die uniek is voor elke bot. Twitter-bots kunnen ook tweets volgen en becommentariëren met behulp van hun codes, waarbij sommige zelfs valse feiten kunnen verspreiden; bijvoorbeeld de Twitter-bot @factbot1 is ontworpen om te laten zien hoe afbeeldingen op internet worden gebruikt als bewijs voor grotendeels niet-ondersteunde 'feiten'. Hoewel deze Twitter-bots kunnen worden beschouwd als bronnen van creatieve innovatie, dreigen ze ook het Twitter-platform te bekladden met hersenloze correcties (bijvoorbeeld @stealthmountain zal u corrigeren wanneer u het woord "sneak peak") heeft misbruikt en, nog belangrijker, om ten onrechte publieke belangstelling voor een bedrijf of politieke campagne op te wekken.

waarheidsgetrouw heeft deze zaak onderzocht. De organisatie is een onderzoeksbureau van een Indiase universiteit dat gedurende vier jaar een subsidie ​​van 920,000 dollar heeft gekregen om de effecten van populaire internetmemes te bestuderen, van hashtags tot populaire gespreksonderwerpen. Ze kregen ook de veel minder populaire taak toegewezen om te onderscheiden welke Twitter-accounts echt waren en welke bots waren. De term 'impopulair' werd gebruikt omdat veel politieke organisaties deze Twitter-bots hebben gebruikt om ten onrechte publieke belangstelling te wekken voor een onderwerp of evenement dat relevant is voor hun campagne. Door deze bots als 'kunstmatig' te onthullen, zou dit ertoe kunnen leiden dat de organisatie het momentum verliest dat hun campagne had gekregen door de geïmplanteerde 'vloedgolf' van aandacht die ze met de bot hadden verzameld, en op zijn beurt het vertrouwen en de positieve mening van het publiek zou verliezen.

En terwijl de controverse over Truthy's werk begint te groeien, beginnen hun bevindingen eigenlijk behoorlijk interessante patronen te vertonen met betrekking tot hoe en waarom internetmemes zich verspreiden. In een lezing die op hun Twitter-feed is gepubliceerd Half november beschreef Truthy-medewerker Filippo Menczer hoe hun onderzoek heeft bewezen hoe, “[gebruikers] die populair, actief en invloedrijk zijn, de neiging hebben om op verkeer gebaseerde snelkoppelingen te creëren, waardoor het informatieverspreidingsproces in het netwerk efficiënter wordt. ”. In lekentermen betekent dit dat als je regelmatiger tweet en een grotere verhouding tussen het aantal volgers en het aantal mensen dat je volgt, de kans groter is dat je wat Truthy omschrijft als netwerksnelkoppelingen genereert, of wat we vaak 'retweets' noemen. ”. Deze op informatie gerichte gebruikers zijn ook degenen die langer leven en meer invloed zullen hebben op het sociale platform. Klinkt de beschrijving bekend?

Truthy's onderzoek dreigt Twitter-bots op zijn kop te zetten door te onthullen hoe ze worden gebruikt voor astroturfing; een techniek die wordt gebruikt door politieke campagnes en organisaties waarbij ze zich verschuilen achter verschillende persona's om een ​​vals gevoel van 'basisbeweging' te creëren (vandaar de naam astroturf). Door de verspreiding van informatie op sociale media te bestuderen en vooral hoe internetmemes populair worden, probeert Truthy het publiek beter voor te lichten over de bronnen waar ze hun veronderstelde feiten vandaan halen en hoe ze in de eerste plaats zo populair zijn geworden.

Ironisch genoeg is Truthy hierdoor onlangs onder vuur komen te liggen door dezelfde handen die hen voor het eerst in een positief daglicht hebben gesteld als een site die is ontworpen om de kennis van het publiek uit te breiden: de media. Afgelopen augustus was er een kritiek artikel gepubliceerd op de Washington Free Beacon dat omschreef Truthy als "een online database die 'verkeerde informatie' en haatdragende taal op Twitter zal volgen". Deze trend sloeg als een lopend vuurtje aan, naarmate meer en meer mediakanalen soortgelijke verhalen publiceerden die de groep onderzoekers van de Universiteit van Indiana afschilderden als aspirant-Big Brothers. Dit was duidelijk niet het doel van de oprichters, en zoals de leidende wetenschapper van het project, Filippo Menczer, eerder deze maand zei in een interview met Science Insider, is dit "niet zomaar een verkeerd begrip van ons onderzoek ... (het is) een opzettelijke poging om te verdraaien wat we hebben gedaan."

Dus in een wrede speling van het lot kan het harde werk van Truthy voor niets zijn, aangezien hun reputatie wordt aangetast door de media die ze in diskrediet brengen voor het verspreiden van valse informatie om de publieke opinie te beïnvloeden. Terwijl de onderzoekers hun conclusies over hun project beginnen vrij te geven (informatie die u live updates kunt ontvangen door hun Twitter-account te volgen, @truthyatindiana) gaan ze ook een nieuwe fase van hun werk in, waarin meer aandacht zal worden besteed aan het opnieuw opbouwen van hun publieke imago. In dit sociale medianetwerk van wormgaten en zwarte gaten lijkt winnen een constructie van rook en spiegels, en de kansen zijn altijd tegen je gestapeld; vooral, zo lijkt het, als je de waarheid aan je kant hebt.