Bovenmenselijke hersenen: het toekomstige potentieel van dendrieten

We hebben allemaal gehoord over die veelgebruikte trope dat wij mensen slechts een fractie van onze beschikbare hersenkracht hebben gebruikt - dat tot negentig procent van onze grijze massa ongebruikt is. Dit heeft geleid tot veel speculaties over hoe dit zich kan manifesteren - van potentiële toename van intelligentie tot regelrechte telepathie - en om manieren te vinden om dit veronderstelde slapende percentage te ontsluiten. 

In het verleden hebben neurologen en neurowetenschappers dit ontkracht als een stedelijke mythe (zie hier). De 'tien procent mythe' (onder andere hardnekkig beweringen) werd ontkracht door ons toenemende begrip van hoe onze hersencellen zijn gestructureerd en hoe ze werken. Maar wat als er inderdaad een mogelijkheid was dat de hersenen actiever kunnen zijn dan we dachten? En dat we dit ongebruikte potentieel inderdaad kunnen aanboren door ergens anders te zoeken? 

We hebben lang vastgesteld dat actiepotentialen of zenuwimpulsen afkomstig zijn van het lichaam van de neuron of zenuwcel; deze impulsen worden vervolgens doorgegeven aan het volgende neuron, dat vervolgens zou vuren enzovoort. Wetenschappers van de University of California Los Angeles verkrijgen in plaats daarvan begon te kijken naar de structuren die uit de zenuwcel vertakken, dendrieten genaamd. Dendrieten werden simpelweg gezien als de passieve kanalen die deze transmissies overbrugden. Maar toen onderzoekers de dendritische activiteit in laboratoriumratten volgden terwijl ze door doolhoven moesten rennen, merkten ze op dat afgezien van de transmissies die door de neuronen werden gegenereerd, er ook verhoogde activiteit was in de dendrieten zelf. 

Wat de wetenschappers ontdekten, was dat dendrieten in feite hun eigen impulsen genereren, en met snelheden tot 10 keer meer dan die afkomstig zijn van de neuronale lichamen; dit betekent dat dendrieten actief bijdragen aan het transmissieproces. Bovendien werden ook variaties in de spanningen van deze dendritische signalen waargenomen. De zenuwcel wordt vaak vergeleken met een digitale computer, waar het afvuren van zenuwimpulsen binair (alles-of-niets) van aard is. Als dendrieten inderdaad impulsen op verschillende spanningen genereren, betekent dit dat ons zenuwstelsel meer analoog van aard kan zijn, waar verschillende signalen op verschillende gebieden kunnen worden afgevuurd om een ​​specifiek doel te dienen.