Επανάσταση στην εύρεση θεραπείας για τη γήρανση

Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν για πάντα; Θα γίνει σύντομα η γήρανση παρελθόν; Θα γίνει η αθανασία ο κανόνας για το ανθρώπινο γένος; Σύμφωνα με τον David Harrison του The Jackson Laboratory στο Bar Harbor του Maine, η μόνη αθανασία που θα βιώσουν οι άνθρωποι θα συμβεί στην επιστημονική φαντασία.

«Φυσικά δεν θα είμαστε αθάνατοι», είπε ο Χάρισον. «Αυτό είναι απόλυτη ανοησία. Αλλά, θα ήταν ωραίο να μην μας συμβαίνουν όλα αυτά τα απαίσια πράγματα σε ένα τόσο άκαμπτο πρόγραμμα…. Λίγα επιπλέον χρόνια υγιούς ζωής — νομίζω ότι αυτό είναι αρκετά εφικτό».

Το εργαστήριο του Χάρισον είναι μόνο ένα από τα πολλά που διεξάγουν έρευνες για τη βιολογία της γήρανσης, με ειδικότητα του Χάρισον να είναι η χρήση μοντέλων ποντικιών στη μελέτη των επιπτώσεων της γήρανσης σε μια ποικιλία φυσιολογικών συστημάτων.

Το εργαστήριο του Harrison είναι μέρος του προγράμματος δοκιμών παρεμβάσεων, το οποίο, σε συντονισμό με το Κέντρο Επιστημών Υγείας του UT και το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, στοχεύει να δοκιμάσει μια ποικιλία ενώσεων για να προσδιορίσει τις πιθανές επιδράσεις τους, καλές και κακές, στη βιολογία της γήρανσης.

«Νομίζω ότι έχουμε ήδη σημαντικές ανθρώπινες επιπτώσεις, καθώς με το Πρόγραμμα Δοκιμών Παρεμβάσεων, βρήκαμε πολλά πράγματα που μπορούμε να δώσουμε σε ποντίκια που αυξάνουν σημαντικά τη διάρκεια ζωής - έως και 23, 24 τοις εκατό», είπε ο Χάρισον.

Λόγω του γεγονότος ότι τα ποντίκια γερνούν 25 φορές πιο γρήγορα από τους ανθρώπους, η χρήση τους σε πειράματα γήρανσης είναι εξαιρετικά σημαντική. Ο Χάρισον είπε ότι αν και τα ποντίκια είναι κατάλληλα για τεστ γήρανσης, η αναπαραγωγή των πειραμάτων και ο παρατεταμένος χρόνος είναι ουσιαστικοί για την επιτυχία της έρευνας. Το εργαστήριο του Χάρισον ξεκινά τις δοκιμές όταν ένα ποντίκι είναι 16 μηνών, κάτι που θα το καθιστούσε περίπου ισοδύναμο με την ηλικία ενός ανθρώπου 50 ετών.

Μία από τις ενώσεις που έχει δοκιμάσει το εργαστήριο του Harrison είναι η ραπαμυκίνη, ένα ανοσοκατασταλτικό που χρησιμοποιείται ήδη σε ανθρώπους για την πρόληψη της απόρριψης οργάνων σε ασθενείς με μεταμόσχευση νεφρού.

Η ραπαμυκίνη, γνωστή και ως σιρόλιμους, ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του 1970 και παρήχθη από βακτήρια που βρέθηκαν στο έδαφος στο νησί του Πάσχα ή Rapa Nui. Σύμφωνα με το "Rapamycin: One Drug, Many Effects" στο περιοδικό Cell Metabolism, η ραπαμυκίνη δρα ως αναστολέας του στόχου των θηλαστικών της ραπαμυκίνης (mTOR), η οποία μπορεί να είναι ευεργετική όταν πρόκειται για τη θεραπεία μιας ποικιλίας ασθενειών στον άνθρωπο.

Με τα ποντίκια, ο Χάρισον είπε ότι το εργαστήριό του είδε θετικά οφέλη από τη χρήση της ραπαμυκίνης στις δοκιμές και ότι η ένωση αύξησε τη συνολική διάρκεια ζωής των ποντικών.

Σύμφωνα με μια επιστολή που δημοσιεύθηκε στο Nature το 2009 από τα τρία εργαστήρια που συμμετέχουν στο Πρόγραμμα Δοκιμών Παρεμβάσεων, «Με βάση την ηλικία στο 90% θνησιμότητα, η ραπαμυκίνη οδήγησε σε αύξηση 14 τοις εκατό για τις γυναίκες και 9 τοις εκατό για τους άνδρες» όσον αφορά συνολική διάρκεια ζωής. Αν και παρατηρήθηκε αύξηση στη συνολική διάρκεια ζωής, δεν υπήρχε διαφορά στα πρότυπα της νόσου μεταξύ των ποντικών που έλαβαν ραπαμυκίνη και των ποντικών που δεν είχαν λάβει θεραπεία. Αυτό υποδηλώνει ότι η ραπαμυκίνη μπορεί να μην στοχεύει κάποια συγκεκριμένη ασθένεια, αλλά αντίθετα αυξάνει τη διάρκεια ζωής και αντιμετωπίζει το ζήτημα της γήρανσης συνολικά. Ο Χάρισον είπε ότι μεταγενέστερη έρευνα υποστήριξε αυτή την ιδέα.

«Τα ποντίκια μοιάζουν πολύ με τους ανθρώπους στη βιολογία τους», είπε ο Χάρισον. «Επομένως, αν έχετε κάτι που πραγματικά επιβραδύνει τη γήρανση στα ποντίκια, υπάρχει πολύ καλή πιθανότητα να το επιβραδύνει στους ανθρώπους».

Αν και χρησιμοποιείται ήδη σε ανθρώπους για ασθενείς με μεταμόσχευση νεφρού, η χρήση της ραπαμυκίνης σε ανθρώπους για θεραπείες αντιγήρανσης έχει περιοριστεί λόγω πιθανών παρενεργειών. Ένα από τα αρνητικά που σχετίζονται με τη ραπαμυκίνη είναι ότι προκαλεί αύξηση της πιθανότητας εμφάνισης διαβήτη τύπου 2.

Σύμφωνα με τον Χάρισον, οι άνθρωποι που λάμβαναν δραπαμυκίνη είχαν 5 τοις εκατό περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2 από τους ανθρώπους που δεν τους χορηγήθηκε η ουσία.

«Σίγουρα, αν υπήρχε εύλογη πιθανότητα κάτι να επιβραδύνει όλο το φάσμα των επιπλοκών από τη γήρανση και να αυξήσει τη διάρκεια ζωής μου ακόμη και κατά 5 ή 10 τοις εκατό, νομίζω ότι θα αυξηθεί ο κίνδυνος για διαβήτη τύπου 2, ο οποίος είναι ελεγχόμενος και μπορώ να προσέχω γιατί, είναι ένας αποδεκτός κίνδυνος», είπε ο Χάρισον. «Έχω την υποψία ότι πολλοί άνθρωποι θα ένιωθαν έτσι, αλλά δεν νιώθουν έτσι οι άνθρωποι που παίρνουν αποφάσεις».

Ο Χάρισον πιστεύει ότι η ραπαμυκίνη θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά ωφέλιμη στους ανθρώπους, ακόμη και με κάτι τόσο απλό όπως η αύξηση της ικανότητας των ηλικιωμένων να ωφεληθούν από το εμβόλιο της γρίπης.

«Βάσει του γεγονότος ότι η ραπαμυκίνη φαινόταν να ωφελεί τα ποντίκια ακόμη και όταν ξεκίνησε όταν ήταν (το ισοδύναμο του ποντικιού) 65 (άνθρωπος) ετών, μπορεί να μπορούσαμε να βρούμε πράγματα που να ωφελούν τους ηλικιωμένους όσο και τους νέους», δήλωσε ο Harrison. είπε.

Ωστόσο, πρέπει να γίνουν σημαντικά βήματα στον πολιτισμό και τη νομοθεσία προτού εφαρμοστεί οποιοδήποτε είδος τεστ αντιγήρανσης για τον άνθρωπο.

«Ως επιστήμονας, αντιμετωπίζω την πραγματικότητα», είπε ο Χάρισον. «Τα νομικά άτομα ασχολούνται με το να πιστεύουν, ότι φτιάχνουν. Ο ανθρώπινος νόμος μπορεί να αλλάξει με το πάτημα ενός στυλό. Φυσικός νόμος — αυτό είναι λίγο πιο σκληρό. Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι (μπορεί) να χάσουν αυτά τα επιπλέον υγιή χρόνια λόγω αδράνειας του ανθρώπινου νόμου».