Wanneer 100 de nieuwe 40 wordt, de samenleving in het tijdperk van levensverlengende therapie

Er is een reden waarom wanneer radicale levensduur wordt vermaakt in de media, het een negatieve rap krijgt. Het is eigenlijk heel simpel. Mensen vinden het moeilijk om zich een wereld voor te stellen die fundamenteel verschilt van wat we kennen. Verandering is ongemakkelijk. Geen ontkenning. Zelfs een kleine aanpassing in de routine kan genoeg zijn om iemands dag te verstoren. Maar bovenal is innovatie ook wat de mens onderscheidt van alle andere soorten op aarde. Het zit in onze genen.

In minder dan 100 jaar (een korte tijdspanne op een evolutionaire tijdschaal) is de menselijke intelligentie tot bloei gekomen. In iets meer dan 10 jaar ging de mens over van een nomadische naar een vaste manier van leven en nam de menselijke beschaving een vlucht. In honderd jaar heeft technologie hetzelfde gedaan.

In dezelfde geest, naarmate de menselijke geschiedenis vorderde tot waar we nu zijn, is de levensverwachting gestaag toegenomen, van 20 naar 40 naar 80 naar... misschien 160? Alles bij elkaar genomen, hebben we ons redelijk goed aangepast. Natuurlijk hebben we onze moderne problemen, maar dat gold ook voor elke andere leeftijd.

Dus als ons wordt verteld dat de wetenschap binnenkort zal bestaan ​​die de levensverwachting van de mens mogelijk zal verdubbelen, is de stelling inherent eng. Om nog maar te zwijgen, als we aan ouderdom denken, denken we meteen aan een handicap. Niemand wil oud zijn omdat niemand ziek wil zijn; maar we vergeten dat de wetenschap ook een goede gezondheid zal verlengen. Zet het in perspectief: als de lengte van ons leven wordt verdubbeld, zullen de beste jaren van ons leven dat ook doen. De goede tijden zullen eindigen, maar met twee levens waard van wat we nu hebben.

Onze dystopische angsten wegnemen

De toekomst is raar. De toekomst is menselijk. Het is niet zo'n enge plek. Ook al hebben we de neiging om het uit te maken. De film uit 2011 In Time is een perfect voorbeeld. De beschrijving van de film zegt het al: "In een toekomst waarin mensen op hun 25e stoppen met ouder worden, maar zijn ontworpen om nog maar één jaar te leven, is het hebben van de middelen om je uit de situatie te kopen een kans op onsterfelijke jeugd." Tijd is geld, letterlijk, en het leven verandert in een nulsomspel.

Maar een belangrijk ding dat deze dystopische wereld – met zijn strikte bevolkingscontrole om overbevolking te voorkomen, en economische ongelijkheid en ongelijkheid op het gebied van de levensduur (veel meer dan wat er vandaag al bestaat) – het bij het verkeerde eind heeft, is dat levensverlengende technologie niet als zwepen in de handen zal worden gehanteerd van de rijken voor de onderwerping van de armen. Waar zit het geld in? Radicale levensduur is een potentieel miljardenindustrie.Het is in ieders belang dat levensverlengende middelen voor iedereen toegankelijk zijn. Er kan wat sociale ontwrichting op komst zijn, maar levensverlengende middelen zullen uiteindelijk doorsijpelen in de sociaal-economische klassen, net als elk ander stukje technologie. 

Dat wil niet zeggen dat zorgen over hoe radicale levensduur onze samenleving zal beïnvloeden ongeldig zijn. Een langer leven roept een aantal belangrijke beleidsvragen op over hoe een langer levende bevolking de economie zal beïnvloeden, hoe en welke sociale diensten zullen worden verstrekt, hoe rechten en plichten in evenwicht zijn tussen meerdere generaties op de werkplek en in de samenleving als geheel. 

De toekomst ligt in onze handen

Misschien is het de duistere kant van een radicale langlevendheid die zwaar weegt op de geest van mensen: transhumanisme, onsterfelijkheid, de voorspelde cyberisering van de mensheid, waar het leven in de tweede helft van deze eeuw radicaal verandert en een revolutie teweegbrengt. 

Dichterbij in ons gezichtsveld zijn de beloften van gentherapie en eugenetica. We zijn allemaal bekend met het gepraat over ziektevrije, hightech designer baby's, onze zorgen over eugenetische praktijken, en de overheid heeft adequaat gereageerd. Momenteel in Canada, onder de Wet op geassisteerde menselijke voortplanting, zelfs geslachtsselectie is verboden, tenzij het gaat om het voorkomen, diagnosticeren of behandelen van een geslachtsgebonden aandoening of ziekte. 

Sonia Arrison, auteur en analist van alles wat te maken heeft met de maatschappelijke impact van een radicale menselijke levensduur, helpt de wetenschap in perspectief te plaatsen bij het bespreken van eugenetica en een lang leven:

“Er zijn heel veel goede manieren om de gezondheidsverwachting te verlengen, zonder de introductie van nieuwe genen. Dat gezegd hebbende, denk ik dat het vermogen om onze biologische code te veranderen een aantal serieuze problemen met zich meebrengt die de samenleving een voor een zal moeten aanpakken. Het doel zou gezondheid moeten zijn, geen gekke wetenschap.”

Onthoud dat niets van deze wetenschap plaatsvindt in een bubbel, maar wordt gefinancierd en opgedragen om ons leven te verbeteren. De millenniumgeneratie groeit op met deze wetenschappelijke doorbraken en wij zullen waarschijnlijk de eersten zijn die er het meest van profiteren en degenen zijn die beslissen welke impact levensverlengende technologie zal hebben op onze samenleving.

Culturele en technologische innovatie

Met een reeds vergrijzende bevolking en babyboomers die over tien jaar de pensioengerechtigde leeftijd bereiken, worstelen moderne landen met de vraag hoe om te gaan met veranderingen in de levensverwachting. Naarmate mensen langer gaan leven, verschuift de demografie zodanig dat de oudere, niet-werkende generaties een groter beslag leggen op de economie, terwijl tegelijkertijd de macht wordt geconsolideerd in een oudere, minder goed afgestemde politici en professionals, zowel bij het publiek als bij private sectoren, die niet weten hoe ze de problemen van de hedendaagse samenleving moeten aanpakken. Oude mensen zijn oud, niet in staat veranderende technologie te begrijpen. Ze zijn achterhaald, zoals het stereotype luidt. Ik had mijn eigen zorgen. Zolang de beschaving bestond, werden culturele ideeën van generatie op generatie overgedragen en de dood was de natuurlijke manier om de nieuwere generatie de oude te laten voortbouwen.

Zoals Brad Allenby, hoogleraar duurzame techniek aan de Arizona State University zet het, schrijvend voor Slate's Future Tense-blog: “De jonge en innovatieve mensen zullen op afstand worden gehouden, worden verhinderd nieuwe informatievormen te creëren en culturele, institutionele en economische doorbraken te genereren. En waar de dood vroeger de geheugenbanken wist, daar sta ik ... 150 jaar lang. De impact op technologische innovatie kan verwoestend zijn.” 

Mensen die langer leven, kunnen mogelijk toekomstige ontwikkelingen belemmeren als de oudere generatie niet in de vergetelheid raakt en in het spel blijft. De sociale vooruitgang zal stoppen. Verouderde en verouderde ideeën, praktijken en beleid zullen de voorbode van het nieuwe frustreren.

Volgens Arrison zijn deze zorgen echter gebaseerd op valse aannames. "In feite heeft innovatie de neiging om op 40-jarige leeftijd een hoogtepunt te bereiken en daarna neigt het bergafwaarts te gaan (behalve in wiskunde en atletiek, die eerder pieken)", vertelde ze me in ons interview. “Sommige mensen denken dat de reden dat het na 40 jaar bergafwaarts gaat, is dat de gezondheid van mensen dan slechter begint te worden. Als individuen gedurende langere tijd gezonder kunnen blijven, kunnen we innovatie tot ver voorbij de 40 zien voortduren, wat gunstig zou zijn voor de samenleving.”

De overdracht van ideeën is niet eenzijdig, waarbij de nieuwere, jongere generaties leren van de oudere en ze vervolgens aan de kant schuiven. Gezien hoe complex en kennisintensief de gebieden van wetenschap en technologie aan het worden zijn, met ervaren, goed geïnformeerde mensen in de buurt voor veel langer is eerder een zegen dan een mislukking.

"Het andere om in gedachten te houden," voegt Arrison toe, "is hoeveel we als samenleving verliezen als een goed opgeleide en bedachtzame persoon sterft - het is als het verliezen van een encyclopedie die vervolgens weer moet worden opgebouwd in andere mensen."

Zorgen over productiviteit

Er zijn echter reële zorgen over de economische productiviteit en stagnatie op de werkvloer. Oudere werknemers maken zich zorgen over het overleven van hun pensioensparen en kunnen pas op latere leeftijd met pensioen gaan, waardoor ze langer aan het werk blijven. Dit zal leiden tot meer concurrentie om banen tussen ervaren veteranen en werklustige afgestudeerden.

Nu al moeten jongere volwassenen meer onderwijs en opleiding volgen om te kunnen concurreren op de arbeidsmarkt, inclusief de recente toename van onbetaalde stages. Uit eigen ervaring als jonge professional blijkt dat het moeilijk is om werk te zoeken in deze hypercompetitieve markt waar banen niet meer zo beschikbaar zijn als vroeger.

"Beschikbaarheid van banen is een echte zorg, en het is iets waar leiders en beleidsmakers op moeten letten", aldus Arrison. “Een ding om te overwegen is dat, zelfs als ze gezond zijn, de boomers misschien niet fulltime willen werken, dus dat opent ruimte op de markt. Het andere ding om te overwegen is dat oudere mensen vaak duurder zijn dan jongere mensen voor de loonlijst, dus dat geeft een voordeel aan jongere mensen (die benadeeld zijn vanwege hun gebrek aan ervaring en rolodex).”

Onthoud dat zorgen over leeftijd in beide richtingen van toepassing zijn. Silicon Valley, het centrum van technologische innovatie, ligt de laatste tijd onder vuur vanwege leeftijdsdiscriminatie, een probleem dat ze al dan niet willen oplossen. De release van diversiteitsrapporten van grote technologiebedrijven was bijna identiek en, verdacht genoeg, werd er geen melding gemaakt van leeftijd of een verklaring waarom leeftijd niet was opgenomen. 

Ik vraag me af of de jeugdbeweging en het vieren van het vermogen van jongeren om te innoveren niets anders is dan leeftijdsdiscriminatie. Dat zou jammer zijn. Zowel jongeren als veteranen hebben belangrijke dingen bij te dragen aan onze steeds veranderende wereld.

Planning voor de toekomst

We plannen ons leven op basis van wat we weten, welke ondersteuningsopties beschikbaar zijn en wat we voorspellen dat onze toekomstige opties zullen zijn. Voor jonge professionals betekent dit dat we langer op onze ouders moeten vertrouwen voor ondersteuning terwijl we een opleiding volgen en geloofsbrieven nastreven, het huwelijk en de opvoeding van kinderen uitstellen in ruil voor het vestigen van onze carrière. Dit gedrag kan onze ouders vreemd overkomen (ik weet dat het voor de mijne is; mijn moeder was begin twintig toen ze mij kreeg en spot met het feit dat ik pas van plan ben een gezin te stichten als ik begin dertig ben).

Maar het is helemaal niet raar, gewoon gewetensvolle besluitvorming. Beschouw dit uitrekken van de jonge volwassenheid als een functie van maatschappelijke vooruitgang. Wetenschappelijke en technologische vooruitgang leidt ingewikkeld tot een langer leven. De gerelateerde kosten van het kopen van een huis en het opvoeden van een kind stijgen enorm en er zullen meer potentiële verzorgers beschikbaar zijn wanneer Millenials hun gezin stichten. 

De samenleving past zich al aan en een lang leven geeft ons meer flexibiliteit in hoe we ons leven leiden. We moeten beginnen na te denken over de implicaties waar 80 de nieuwe 40 wordt, 40 de nieuwe 20 wordt, 20 de nieuwe 10 wordt (grapje, maar je begrijpt wat ik bedoel), en dienovereenkomstig aanpassen. Laten we de kindertijd verlengen, meer tijd geven voor verkenning en spelen, ons concentreren op het ontwikkelen van interesse in het leven en meer kansen creëren om te leren en plezier te hebben in wat belangrijk voor ons is. Vertraag de ratrace.

Immers, als we ernaar streven een punt te bereiken waarop mensen (praktisch) eeuwig kunnen leven, willen we ons niet vervelen! Als we een langer leven gaan leiden en tot ver in de 100 in een bijna perfecte gezondheid blijven, heeft het geen zin om de opwinding te vervroegen en vervolgens in een depressie te vervallen als we met pensioen gaan.

Zoals auteur Gemma Malley schrijft, ook voor Future Tense: “De reden dat [gepensioneerden] depressief worden, is dat als je met pensioen bent, je gemakkelijk het gevoel hebt dat je niets meer hebt om voor te leven, geen doel, niets om voor op te staan, geen reden om zelfs maar gekleed. Kortom, ze vervelen zich.” 

Het gevoel van urgentie dat we voelen in ons leven, om te werken, lief te hebben, een gezin te stichten, succes te vinden en onze passies na te jagen, we grijpen kansen aan omdat er misschien geen nieuwe kans komt. Je leeft maar één keer, zoals het gezegde luidt. Onze sterfelijkheid geeft ons betekenis, wat ons drijft is het feit dat niets eeuwig duurt. Wat dat betekent is dat verveling en depressie een functie zijn van waar die grenzen worden gesteld, in plaats van hoe lang we leven. Als onze levensduur verdubbelt van 80 naar 160, zou niemand de tweede helft van zijn leven met pensioen willen doorbrengen, levend in een letterlijk vagevuur wachtend om te sterven. Dat zou marteling zijn (vooral voor gevangenen die tot levenslang achter de tralies zijn veroordeeld zonder voorwaardelijke vrijlating). Maar als de grenzen tussen geboorte en dood worden opgerekt, niet afgesneden door een willekeurige leeftijd, wordt het verlies van betekenis minder een punt van zorg.

Volgens Arrison zullen we niet weten "tot welke leeftijd verveling zal optreden totdat we daar zijn (toen de levensverwachting 43 was, zou je kunnen hebben beweerd dat het leven tot 80 jaar een vervelingsprobleem zou veroorzaken en dat is niet het geval)." Ik moet het ermee eens zijn. De samenleving moet veranderen en we moeten onze gemoedstoestand aanpassen, zodat we in alle stadia van het leven, ongeacht hoeveel extra decennia mensen in de toekomst leven dan nu, we zo zullen hebben gereageerd dat er altijd kansen zullen zijn voor betrokkenheid bij de wereld.

Leven in het onbekende

Radicale levensduur zit vol met onbekenden en inconsistenties: langer leven zal ons blut maken, langer leven levert economische voordelen op; misschien zal de levensduur aansporen een verschuiving van een bestedingseconomie naar een spaareconomie; het betekent de explosie van kerngezinnen, eeuwenlange liefdesaffaires, pensioen moeilijkheden; leeftijdsdiscriminatie en seksisme als ouderen willen ook alles hebben. Maar we praten erover, dat is het belangrijkste. Er zijn veel aspecten waarmee rekening moet worden gehouden en problemen die moeten worden opgelost.

De toekomst belooft een langer, beter en rijker leven. Het is mogelijk dat in minder dan een halve eeuw, tussen genetische augmentatie, medische nanotechnologie en supervaccins, veroudering niet langer een gegeven is, maar een optie. Wat er ook in petto is, als die toekomst komt, zullen we ons vroegere zelf bedanken dat ze opletten.

Ook al kunnen we de toekomst niet perfect voorspellen, één ding is zeker.

We zullen klaar zijn.