De waarde van kunst definiëren wordt alleen maar moeilijker

Geen twee mensen kunnen naar een kunstwerk kijken en er op dezelfde manier over nadenken. We hebben allemaal onze eigen interpretaties over wat goede kunst en slechte kunst is, wat vernieuwend is en wat niet origineel, wat waardevol is en wat waardeloos. Desondanks is er nog steeds een markt waar kunstwerken dienovereenkomstig worden geprijsd en verkocht.  

Hoe komt die prijs tot stand en hoe is de markt de afgelopen jaren veranderd? Belangrijker, wat kunnen we anders verstaan ​​onder de 'waarde' van een kunstwerk, en hoe hebben nieuwe kunstvormen de manier waarop we die waarde bepalen verstoord? 

Wat is de "waarde" van kunst? 

Kunst heeft twee soorten waarde: subjectief en monetair. De subjectieve waarde van kunst komt neer op wat het werk betekent voor een individu of groep mensen en hoe relevant deze betekenis is voor de huidige samenleving. Hoe relevanter deze betekenis is, hoe meer waarde het heeft, net zoals je favoriete boek iets is dat echt spreekt tot je persoonlijkheid of ervaringen. 

Een kunstwerk heeft ook een prijs. Volgens Sotheby's, wordt de prijs van een kunstwerk bepaald door tien dingen: authenticiteit, staat, zeldzaamheid, herkomst, historisch belang, grootte, mode, onderwerp, Medium, en kwaliteit. Michael Findlay, auteur van De waarde van kunst: geld, macht, schoonheid, schetst vijf hoofdkenmerken: herkomst, staat, authenticiteit, blootstelling en kwaliteit. 

Om er een paar te beschrijven: provenance beschrijft een geschiedenis van eigendom, wat de waarde van een kunstwerk met 15 procent verhoogt. Conditie beschrijft wat er in een conditierapport wordt beschreven. Hoe geloofwaardig de professional is die deze melding doet, is van invloed op de waarde van een kunstwerk. Kwaliteit verwijst naar de uitvoering, de beheersing van de Medium en het uitdrukkingsgezag van het kunstwerk, en dat varieert afhankelijk van de tijd. 

In zijn 2012 boek, De waarde van kunst: geld, macht, schoonheid, legt Michael Findlay andere factoren uit die de monetaire waarde van een kunstwerk bepalen. In wezen is kunst slechts zo waardevol als hoeveel iemand met autoriteit zegt dat het is, zoals curatoren en kunsthandelaren.  

Grotere werken en kleurrijke kunstwerken zijn over het algemeen duurder dan kleinere werken en monochrome stukken. Grotere werken kunnen ook de fabricagekosten in de prijs opnemen, zoals het gieten van een standbeeld. Litho's, etsen en zeefdrukken zijn over het algemeen ook duurder. 

Als een werk wordt doorverkocht, stijgt de waarde ervan. Hoe zeldzamer het is, hoe duurder het is. Als er meer van het werk van een kunstenaar in musea wordt gevonden, zullen de werken die privé beschikbaar zijn duurder zijn omdat ze zeldzaam zijn. Die artiest krijgt ook aanzien wat de prijs opdrijft. 

Al deze factoren in aanmerking genomen, komt het allemaal neer op hoe een kunstwerk wordt verkocht door een kunst en het systeem dat daar een markt omheen creëert. Zonder galerijen om te bemiddelen, rijke verzamelaars om de vraag te stimuleren en musea en instellingen om associatief prestige te bieden, is een kunstenaar zonder publiek en zonder salaris.  

Dat systeem is aan het veranderen. 

De stijgende dollarwaarde van kunst 

Normaal gesproken wil een kunstadviseur Candace waard zou een verhoging van 10-15 procent verwachten van de prijs van een werk dat wordt doorverkocht, maar ze had de ervaring om te onderhandelen over een prijs voor een kunstwerk die de ene maand 32 duizend dollar bedroeg en de volgende maand 60 duizend dollar. Paul Morris, een kunsthandelaar die er 80 heeft geproduceerd kunstbeurzen, ziet de startprijs voor nieuwe artiesten nu op 5 dollar in plaats van 500.  

De manier waarop mensen naar kunst kijken is veranderd. Mensen lopen geen kunstgalerijen meer binnen. In plaats daarvan gaan potentiële kopers naar kunstbeurzen, gigantische kunstbazaars waar kunst wordt verkocht en contacten worden gelegd. Inderdaad, de online kunstmarkt is in 3 gegroeid tot meer dan $ 2016 miljard. Als klap op de vuurpijl is er een nieuw soort kunst dat alleen online kan worden bekeken. 

internetkunst 

De term "net art" beschrijft een korte beweging in de jaren negentig tot begin jaren 1990 waar kunstenaars het internet gebruikten als een Medium. Digitale kunstenaars maken tegenwoordig uitsluitend online werk. Prominente digitale artiesten zijn onder meer Yong Jake en Rafaël Rozendaal onder andere. Hoewel het een uitdaging is om dergelijke kunst tentoon te stellen, houden musea zoals The Whitney heeft enkele digitale werken verzameld. Enkele prominente voorbeelden van netkunst zijn te vinden hier.  

Hoewel internetkunst opwindend is in zijn innovatie, sommige critici beweren dat sinds het overbodig is geworden, is er een nieuwe beweging voor in de plaats gekomen. 

Post-internetkunst 

Post-internetkunst kan worden gedefinieerd als kunst gemaakt na een moment van internetkunst. Het neemt internet als een gegeven en gaat van daaruit verder. Het zijn kunstenaars die digitale strategieën gebruiken om tastbare objecten te creëren in vergelijking met uitsluitend op internet gebaseerde internetkunst. Daarom past post-internetkunst gemakkelijk in fysieke galerijen. 

In een Sydney Contemporary-paneelClinton Ng, een vooraanstaand kunstverzamelaar, beschreef post-internetkunst als "kunst die is gemaakt met het bewustzijn van internet". Kunstenaars pakken de onderwerpen rond internet aan, waaronder politieke of economische onrust, ecologische crises of psychologische problemen, door er levensechte objecten van te maken. Enkele voorbeelden zijn te vinden hier. 

Hoewel post-internetkunst gemakkelijk een prijs kan krijgen op basis van de hierboven geschetste criteria, verstoort internetkunst dat systeem. Hoe prijs je een werk dat immaterieel is? 

De geldwaarde van internetkunst versus traditionele kunst 

Mainstream hedendaagse kunst heeft een dramatische groei doorgemaakt in zijn markt en populariteit. Dit komt door de economische groei en de opening van internationale musea, kunstbeurzen en tweejaarlijkse tentoonstellingen. Internetkunst heeft ook zijn eigen instellingen opgericht. Verschijning in deze instellingen draagt ​​bij aan de waarde van internetkunst in de reguliere kunstmarkt. Clinton Ng merkt op dat 10 procent van de kunst die in de Leon wordt getoond post-internetkunst is, wat aantoont dat deze vorm waarde heeft in de kunstwereld. Dit neemt niet weg dat kunstervaringen die niet goed werken in het galeriesysteem moeilijk te verkopen zijn, dus hoe wordt de waarde van internetkunst gemeten? 

In het boek, A Companion to Digital Art, merkt Annet Dekker op: "Het is niet noodzakelijk dat materiële objecten als het meest waardevol worden beschouwd, maar de intrinsieke kwaliteiten van kunstwerken die de kijker een bepaalde ervaring bieden."  

In dat geval heeft digitale kunst kwaliteiten buiten de bovengenoemde criteria die het een prijs zouden moeten geven. Joshua Citarella, een digitale kunstenaar, genoemd in een interview met Artspace dat hij "leerde dat de waarde van kunst wordt afgeleid door context. Dus op het niveau van het beeld, waar je niet veel andere context hebt dan de ruimte, is de meest effectieve manier om een ​​object als waardevol te laten lezen, het af te beelden in een waardevolle ruimte."  

Er is iets waardevols aan de ruimte die een stukje internet inneemt. "De domeinnaam maakt het verkoopbaar," Rafaël Rozendaal zegt. Hij verkoopt de domeinen van zijn werken en de naam van de verzamelaar wordt in de titelbalk gezet. Hoe unieker het stukje internetkunst, hoe hoger de prijs.  

Het doorverkopen van domeinen verlaagt echter de waarde van internetkunst. Een website is moeilijk te bewaren en het kunstwerk kan veranderen afhankelijk van hoe je het archiveert. In tegenstelling tot tastbare kunst die aan waarde wint als je het doorverkoopt, verliest internetkunst aan waarde omdat de levensduur afneemt met elke computerupdate. 

Over het algemeen bestaat de perceptie dat het online plaatsen van kunst het goedkoper maakt. Claire Bishop merkt in haar essay op: Digital Divide, dat kunstenaars de neiging hebben analoge filmspoelen en geprojecteerde dia's te gebruiken omdat dit commercieel levensvatbaar is.  

 

Jeana Lindo, een fotograaf uit New York, merkt op dat het internet het voor mensen moeilijker heeft gemaakt om fotografie als kunst te beschouwen. "We zien nu meer afbeeldingen online dan ooit tevoren", zegt ze. "Dit is de reden waarom hedendaagse fotografen terugkeren naar films, zodat hun beelden weer objecten kunnen worden en waarde krijgen." 

Of het nu tastbaar of immaterieel is, “kunst is een handelswaar. Het is verkocht. En daarin wordt innovatie beloond”, kunsthandelaar Paul Morris bij TEDxSchechterWestchester notities. Ongeacht of de waarde ervan overeenkomt met die van tastbare kunst, internetkunst kan nog steeds worden geprijsd en verkocht.  

De interessantere vraag is welke betekenis het heeft in de kunstwereld en daarbuiten. Is het beeldende kunst of iets heel anders? 

De subjectieve waarde van kunst 

We kunnen op een aantal manieren nadenken over de subjectieve waarde van kunst. De eerste is hoe relevant het is. "Kunst weerspiegelt gewoon altijd de periode waarin je je bevindt." Nazareno Crea, digitale kunstenaar en ontwerper merkt op een interview met Crane.tv. Dat betekent dat kunst waarde heeft vanwege de context.  

Zelfs Aäron Seeto, directeur van het Indonesische Museum voor Moderne en Hedendaagse Kunst is het ermee eens dat "de beste kunstenaars kunst maken die reageert op het hier en nu."  

Nerdwriter van YouTube gaat zelfs zo ver om te zeggen: "Wat wij denken dat geweldige kunst is, zegt uiteindelijk wat wij denken dat waardevol is in de cultuur."  

Internet en post-internetkunst laten zien dat internet zo doordrenkt is geraakt in ons dagelijks leven dat het een waardevol onderdeel van onze cultuur is geworden. Een column in The Guardian stelt dat de belangrijkste reden waarom we in kunst investeren, de culturele waarde is. Kunst is levensverrijkend, onderhoudend en definieert onze persoonlijke en nationale identiteit.  

Tot slot zegt Robert Hughes dat 'de werkelijk belangrijke kunstwerken degenen zijn die de toekomst voorbereiden'.  

Hoe bereiden immateriële kunstvormen ons voor op de toekomst? Welke relevante boodschappen hebben ze vandaag voor ons? Hoe waardevol maken deze berichten hen? 

De subjectieve waarde van traditionele kunst 

In de westerse artistieke canon wordt culturele waarde gehecht aan kunst die een uniek, afgewerkt object is in een bepaalde tijd en ruimte. In haar TEDx-talk, Jane Deeth merkte op dat "We waarde toekennen aan kunst die een goed uitgevoerde weergave is van realistische dingen, mooie uitdrukkingen van diepe emoties, of goed uitgebalanceerde arrangementen van lijnen en vormen en kleuren", en dat hoewel "Hedendaagse kunst dat niet doet ”, heeft het nog steeds waarde omdat het ons op een andere manier doet nadenken over het effect van kunst op ons. 

De subjectieve waarde van post-internetkunst 

Met post-internetkunst reflecteren we op onze nieuwe relatie met afbeeldingen en objecten die zijn geïnspireerd door de diverse cultuur op internet. Het houdt zich bezig met kwesties die betrekking hebben op hoe verbonden we werkelijk zijn in onze digitale netwerkcultuur. Deze betekenissen hebben waarde omdat ze relevant zijn, en daarom houden verzamelaars ervan Clinton Ng post-internetkunst verzamelen. 

De subjectieve waarde van internetkunst 

Over het algemeen tonen musea niet veel belangstelling voor digitale cultuur, dus hun subjectieve waarde kan laag zijn in vergelijking met reguliere hedendaagse kunst. De echte waarde van internetkunst ligt echter in wat het ons doet nadenken. Nerd-schrijver zegt dat het ons helpt het internet te zien. Het zet ons ook aan om na te denken over de sociale implicaties van wetenschap en technologie in onze moderne wereld.  

In haar essay Digital Divide, merkt Claire Bishop op: "Als het digitale iets betekent voor beeldende kunst, is het de noodzaak om deze oriëntatie te inventariseren en de meest gekoesterde aannames van kunst in twijfel te trekken."  

Kortom, internetkunst dwingt ons om opnieuw te onderzoeken wat we denken dat kunst is. Om dat te weerspiegelen, denken digitale kunstenaars anders over kunst. "Ik maak me zorgen over alles wat interessant is," Rafaël Rozendaal zegt. Als het interessant is, dan is het kunst. 

Digitale kunstenaars verschillen ook van andere kunstenaars omdat ze niet de nadruk leggen op het maken van kunst die verkocht kan worden, maar op kunst die breed gedeeld kan worden. Dat geeft het meer sociale waarde, aangezien het delen van kunst een sociale actie is. "Ik heb een kopie en de hele wereld heeft een kopie", Rafaël Rozendaal zegt.  

Internetartiesten zoals Rozendaal organiseren BYOB-feesten (Bring Your Own Bimmer) die functioneren als kunsttentoonstellingen waar kunstenaars hun projectoren meenemen en deze op witte muurruimten stralen, waardoor het effect van kunst overal om je heen ontstaat. "Met dit internet", zegt hij, "kunnen we de steun krijgen van rijke oude mensen, maar we kunnen ook een publiek hebben dat de artiest steunt." Dit toont aan dat het sociale en culturele waarde heeft om een ​​publiek buiten de elitegemeenschap naar kunst te brengen.  

"Sociale media breken elitegemeenschappen af", zei Aaron Seeto in een debat over Intelligentie in het kwadraat. Het heeft zin om kunst verder te brengen dan degenen die het zich kunnen veroorloven, en dat geeft internetkunst de meeste waarde. Het internet is immers net zo goed een sociale constructie als technologie, en het is het diverse sociale netwerk rond internetkunst dat het zinvol maakt.