پاسخ دارونما - ذهن بر ماده، به علاوه ذهن مهم است

برای سال‌های متمادی، پاسخ دارونما چه در پزشکی و چه در مطالعات بالینی، پاسخ فیزیولوژیکی سودمند به یک درمان طبی ذاتاً بی اثر بود. علم آن را به عنوان یک تصادف آماری تشخیص داد که به برخی از افراد با ارتباط روان تنی قوی‌تر و ارتباط ذهن و بدن نسبت داده می‌شود - پاسخی که از طریق قدرت باور و چارچوب ذهنی مثبت با انتظار نتایج مثبت، احساس خوشبختی ایجاد می‌کند. این یک پاسخ اولیه بیمار در مطالعات بالینی برای عملکرد بهتر بود. اما در چند دهه گذشته، به دلیل عملکرد برابر داروها در آزمایشات بالینی داروهای ضد افسردگی بدنام شده است.

محقق دارونما، Fabrizio Benedetii، در دانشگاه تورین، بسیاری از واکنش های بیوشیمیایی را که مسئول پاسخ دارونما هستند، مرتبط کرده است. او با یافتن یک مطالعه قدیمی که توسط دانشمندان آمریکایی انجام شده بود، شروع کرد که نشان می داد داروی نالوکسان می تواند قدرت تسکین درد پاسخ دارونما را مسدود کند. مغز مواد افیونی، مسکن‌های طبیعی و دارونماها را علاوه بر انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند دوپامین، تولید می‌کند که به تسکین درد و احساس آرامش کمک می‌کند. علاوه بر این، او نشان داد که بیماران آلزایمر با عملکرد شناختی مختل که قادر به تدوین ایده‌هایی در مورد آینده نیستند، یعنی ایجاد حس انتظارات مثبت، قادر به تسکین درد از درمان با دارونما نیستند. پایه های عصبی فیزیولوژیکی بسیاری از بیماری های روانی مانند اضطراب اجتماعی، درد مزمن و افسردگی به خوبی درک نشده اند و این همان شرایطی هستند که پاسخ های مفیدی به درمان های دارونما دارند. 

ماه گذشته، محققان علوم اعصاب بالینی در دانشگاه نورث وسترن، کشف جدیدی را منتشر کردند که با پشتوانه طراحی تجربی و آمار قوی نشان می‌داد که پاسخ دارونمای بیمار قابل اندازه‌گیری است و برعکس آنها می‌توانند با دقت 95 درصد پاسخ دارونمای بیمار را بر اساس مغز بیمار پیش‌بینی کنند. اتصال عملکردی قبل از شروع مطالعه آنها از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی در حالت استراحت، rs-fMRI، به ویژه rs-fMRI وابسته به سطح اکسیژن خون (BOLD) استفاده کردند. در این شکل از MRI، این فرض کاملاً پذیرفته شده مبنی بر اینکه سطوح اکسیژن خون در مغز بسته به فعالیت عصبی در نوسان است و این تغییرات متابولیک در مغز با استفاده از BOLD fMRI مشاهده می شود. محققان تغییر عملکرد متابولیک مغز بیمار را به شدت تصویر محاسبه می کنند و از اوج تصویربرداری می توانند اتصال عملکردی مغز، یعنی اشتراک گذاری اطلاعات مغزی را به تصویر بکشند و استخراج کنند. 

محققان بالینی در نورث وسترن، فعالیت مغزی ناشی از fMRI را در بیماران مبتلا به استئوآرتریت در پاسخ به دارونما و داروی ضد درد دولوکستین بررسی کردند. در مطالعه اول، محققان یک آزمایش دارونما یک سو کور انجام دادند. آنها دریافتند که حدود نیمی از بیماران به دارونما پاسخ دادند و نیمی دیگر پاسخ ندادند. پاسخ دهندگان دارونما در مقایسه با افرادی که با دارونما در ناحیه ای از مغز به نام شکنج میانی فرونتال راست، r-MFG مقایسه می شوند، اتصال عملکردی مغز بیشتری را نشان دادند. 

در مطالعه دوم، محققان از معیار اتصال عملکردی مغز r-MFG برای پیش‌بینی بیمارانی که به دارونما با دقت 95 درصد پاسخ می‌دهند، استفاده کردند. 

در سومین مطالعه نهایی، آنها بیمارانی را که فقط به دولوکستین پاسخ می‌دادند، بررسی کردند و اتصال عملکردی ناشی از fMRI در ناحیه دیگری از مغز (شکنج پاراهیپوکامپ راست، r-PHG) را به‌عنوان پیش‌بینی‌کننده پاسخ ضددردی به دولوکستین کشف کردند. آخرین یافته با اثر دارویی شناخته شده دولوکستین در مغز مطابقت دارد. 

در نهایت، آنها یافته‌های خود را از اتصال عملکردی r-PHG برای پیش‌بینی پاسخ دولوکستین در کل گروه بیماران تعمیم دادند و سپس پاسخ ضددردی پیش‌بینی‌شده به دارونما را تصحیح کردند. آنها دریافتند که دولوکستین هم پاسخ دارونما را افزایش و هم کاهش می دهد. این منجر به یک عارضه جانبی که قبلاً مشاهده نشده بود از یک داروی فعال منجر می شود که پاسخ دارونما را کاهش می دهد. مکانیسم تعامل بین r-PHG و r-MFG هنوز مشخص نشده است.